Χθες το απόγευμα, σε επώνυμο κατάστημα ρούχων στην Ερμού, γινόταν το... έλα να δεις (όσοι έχουν δουλέψει σε τέτοια μαγαζιά χρονιάρες μέρες καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Η κοπελιά που μας εξυπηρετούσε, γύρω στα 25, ήταν άκρως εξυπηρετική και χαμογελαστή. Ετρεχε συνέχεια πάνω-κάτω...
Κάποια στιγμή την "πιάνω" με την άκρη του ματιού να λέει, πάντα με χαμόγελο, σε συνάδελφό της: "Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου από την κούραση". Η συνάδελφός της, μεγαλύτερης ηλικίας, συναινεί συνωμοτικά. Το κορίτσι αυτό, παρά την κούρασή της, ήταν επαγγελματίας! Και ας είχε ακόμη δύο ώρες μέχρι να κλείσει το μαγαζί. Για να είμαι ειλικρινής, τη λυπήθηκα.
Πόσο όμορφο θα ήταν στο τέλος μιας τόσο κουραστικής και απαιτητικής μέρας, να ακούσει από την εργοδοσία ένα ευχαριστώ (εμείς πάντως της το είπαμε) και γιατί όχι να λάβει "ένα ταπεινό εξτραδάκι".
Φοβάμαι ότι τις περισσότερες φορές, αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας (μολονότι μια τέτοια μέρα είναι για τα καταστήματα από τις πλέον κερδοφόρες όλης της χρονιάς). Οπως είπε ένας εργοδότης χαρακτηριστικά (σε συνεργάτιδά μου, που εξύμνησε ένα μέλος του προσωπικού του): "Γι' αυτό πληρώνονται"...
Πάντως, λένε, ότι το 2025 θα είναι η χρονιά που θα κυριαρχήσει η «εκδικητική παραίτηση». Ας το έχουν στο μυαλό τους κάποιοι, που πολύ πιθανό να βγουν σύντομα εις άγραν… προσωπικού.
Περισσότερη αγάπη, ανθρωπιά και ενσυναίσθηση. Αυτή, μαζί με άλλες «σταθερές» όπως "υγεία και επιτυχίες", πρέπει να είναι η ευχή για το 2025!! Όπως διάβασα κάπου, «πόσο όμορφο θα ήταν, μαζί με το χρόνο, να άλλαζε και ο κόσμος»…
Καλή χρονιά!!!
