Στις αρχές του 20ού αιώνα ο βιομήχανος χάλυβα Charles Schwab συναντήθηκε με έναν διευθυντή εργοστασίου, του οποίου οι άνθρωποι δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικοί. «Πώς γίνεται», τον ρώτησε ο Schwab, «ένας τόσο ικανός διευθυντής όπως εσείς να μην μπορεί να κάνει αυτό το εργοστάσιο να βγάλει αυτό που πρέπει;».
«Δεν ξέρω», απάντησε ο διευθυντής. «Έχω καλοπιάσει τους άντρες, τους έχω πιέσει, τους έχω βρίζει, τους έχω απειλήσει. Αλλά τίποτα δεν πιάνει. Απλώς δεν είναι παραγωγικοί».
Αυτή η συζήτηση έγινε στο τέλος της ημέρας, λίγο πριν από την έναρξη της νυχτερινής βάρδιας. Ο Schwab ζήτησε από τον διευθυντή ένα κομμάτι κιμωλία και, στη συνέχεια, απευθυνόμενος στον πλησιέστερο εργάτη, ρώτησε: «Πόσες "φορτώσεις" έκανε η βάρδια σας σήμερα;»
«Έξι», απαντάει αυτός.
Χωρίς άλλη λέξη, ο Schwab έγραψε με κιμωλία ένα ευμεγέθες εξάρι στο πάτωμα και απομακρύνθηκε.
Όταν ήρθε η νυχτερινή βάρδια, πρόσεξε το νούμερο «6» και ρώτησε τι σήμαινε.
«Το μεγάλο αφεντικό ήταν εδώ σήμερα», είπαν οι άνθρωποι της ημέρας. «Μας ρώτησε πόσες "φορτώσεις" κάναμε και του είπαμε έξι. Το έγραψε με κιμωλία στο πάτωμα».
Το επόμενο πρωί ο Schwab περπάτησε ξανά μέσα στο μύλο. Η νυχτερινή βάρδια είχε σβήσει το «6» και το είχε αντικαταστήσει με ένα μεγάλο «7».
Όταν η πρωινή βάρδια πήγε για δουλειά το επόμενο πρωί, είδε ένα μεγάλο «7» με κιμωλία στο πάτωμα. Η πρωινή βάρδια έβαλε τα δυνατά της… Οταν έφυγαν εκείνο το βράδυ, άφησαν πίσω τους ένα τεράστιο, καμαρωτό «10».
Σύντομα, αυτός ο μύλος, που είχε μείνει πίσω στην παραγωγή, έβγαζε περισσότερη δουλειά από οποιονδήποτε άλλο μύλο του εργοστασίου».
Η παρέμβαση του Schwab, αν και αμελητέα, είχε τόσο μεγάλο αποτέλεσμα για διάφορους λόγους. Πρώτον, παρείχε στην ομάδα αναγνώριση των προσπαθειών της από τον ανώτερο ηγέτη. Αφετέρου, παρείχε μια πρόκληση, έναν μετρήσιμο στόχο που έπρεπε να επιτύχει προκειμένου να κερδίσει.
