Ημέρα Τετάρτη, αποφασίζω να πάω σε θερινό σινεμά, μόνος μου, να δω μια ταινία. Κόσμος πολύς, χαρούμενα πρόσωπα και φυσικά πολλές οικογένειες με πολλά υπέροχα παιδάκια. Πάω στο μπαρ, αγοράζω ένα μπουκαλάκι με χυμό και κάθομαι στην τελευταία σειρά. Αριστερά μου έχω ένα τραπεζάκι και δεξιά μου μια άδεια καρέκλα. Η ταινία έχει σχεδόν ξεκινήσει και αργοπορημένα εμφανίζεται ένα ζευγάρι. Τους παρατηρώ που αναζητούν καρέκλα να καθίσουν. Υπάρχει μόνο μία, λίγο παραδίπλα.
«Μπορείτε να καθίσετε εδώ!» τους λέω και τους δείχνω τη θέση μου και την τελευταία γωνιακή δίπλα μου, που εξακολουθεί να είναι άδεια.
«Μη σας σηκώσουμε από τη θέση σας» μου λένε ευγενικά και προσπαθούν να δουν αν υπάρχει κάτι άλλο διαθέσιμο.
«Θα καθίσω εκεί, στην άδεια, παραδίπλα» τους λέω και σηκώνομαι από τη θέση μου, για να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλο.
Παίρνω το χυμό μου και κάθομαι στην καινούρια θέση, πάντα στην τελευταία σειρά. Με ευχαριστούν εγκάρδια και απολαμβάνουμε την ταινία.
Λίγα λεπτά αργότερα, ενώ όλοι έχουμε βυθιστεί στην όμορφη πλοκή, νιώθω ένα χέρι να πλησιάζει δίπλα μου και να ακουμπάει στο τραπεζάκι, που είχα κοντά μου, ένα μπουκαλάκι με χυμό, ίδιον με αυτόν που είχα ήδη πιεί. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την κοπέλα που της είχα προσφέρει τη θέση μου να μου χαμογελάει.
«Είναι για εσάς» μου λέει χαμηλόφωνα και πηγαίνει στη θέση της…
Εκείνη τη βραδιά, με συντροφιά τα δύο μπουκαλάκια χυμό Amita δίπλα μου, αισθάνθηκα ότι υπάρχουν ακόμα ευγενικοί άνθρωποι δίπλα μας. Και, τελικά, το να μοιράζεσαι είναι ο καλύτερος τρόπος για να έρθεις λίγο πιο κοντά στην «ανθρωπιά».
Credits to Christos Daskalakis
Το marketing-tips.gr θα ανεβάσει δοκιμαστικά ορισμένες ανθρώπινες ιστορίες αναπάντεχης καλοσύνης. Ετσι, γιατί ανάμεσά μας υπάρχουν και άγνωστοι άνθρωποι που θα μας θυμίσουν πόσο όμορφο είναι να είμαστε... άνθρωποι. Αν έχετε μια τέτοια ιστορία να διηγηθείτε, επικοινωνήστε μαζί μου για να τη δημοσιεύσουμε.
