Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει ως πελάτες να είμαστε καλοί και ευγενικοί απέναντι στους ανθρώπους που μας εξυπηρετούν.
Ένας, ωστόσο, λιγότερο προφανής λόγος σχετίζεται με την συγκινητική ιστορία, ανάμεσα σε έναν επισκέπτη από την Πολωνία και την housekeeper ξενοδοχείου στην Κρήτη, που ακολουθεί (ανέβηκε εξ αρχής από έναν πολύ καλό, παλαιό μου σπουδαστή, και νυν επιτυχημένο μάνατζερ ξενοδοχείων, τον Μανώλη Ξενάκη).
Την παραθέτω σχεδόν αυτούσια:
Δεν μπορούσαμε να κάνουμε check-in στο ξενοδοχείο, στο Ρέθυμνο, γιατί η καθαρίστρια δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ήταν μια πολύ γλυκιά κυρία και την περιμέναμε υπομονετικά.
Όταν τελείωσε, πιάσαμε λίγο κουβέντα και μου είπε:
«Έχεις τα ίδια μάτια με το παιδί μου».
Χαμογέλασα, χωρίς εκείνη τη στιγμή να αντιληφθώ την τραγικότητα της στιγμής.
Όταν άρχισε να βουρκώνει, κατάλαβα ότι αυτή η κυρία είχε βιώσει μια τραγωδία.
«Κλείνω έναν χρόνο από το τροχαίο που τον έχασα», είπε με μια φωνή γεμάτη πόνο. «Μπορώ να σε πάρω αγκαλιά;».
Εννοείται πως την αγκάλιασα. Με έσφιξε πάρα πολύ, όπως ακριβώς έκανε η γιαγιά μου κάθε φορά που έφευγα από την Πολωνία. Με μια φωνή γεμάτη φροντίδα και ανησυχία, μου έδωσε μια συμβουλή:
«Να φοράς πάντα κράνος, παιδί μου».
Για τα επόμενα 10 λεπτά, μιλήσαμε και μετά έφυγε, αισθανόμενη τύψεις και ενοχές ότι “χάλασε” τις διακοπές κάποιου άγνωστου. Όμως, δεν ήταν έτσι. Αυτό το δωμάτιο, μετά από 2-3 χρόνια δε θα το θυμάμαι, αλλά αυτή τη στιγμή μαζί της θα τη θυμάμαι για πάντα. Κι ας μην οδηγώ μηχανή - αν τα παιδιά μου οδηγήσουν ποτέ, χωρίς κράνος δε θα βγαίνουν από το σπίτι.
Η ζωή μας είναι γεμάτη από συναντήσεις με ανθρώπους που μας αγγίζουν βαθιά, ακόμα και αν τους γνωρίζουμε για λίγο.
Η αγκαλιά αυτής της γυναίκας δεν ήταν απλώς μια χειρονομία, αλλά μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι εύθραυστη και πρέπει να την προστατεύουμε με κάθε τρόπο. Μια στιγμή καλοσύνης μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου, και η αγάπη και η προσοχή είναι τα πιο σημαντικά δώρα που μπορούμε να δώσουμε.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί το να είσαι αγενής στον σερβιτόρο είναι κακή "στρατηγική'' {alertInfo}
Κάντε τους να νιώσουν όμορφα...
Πέρα από όλα αυτά που παρέθεσε ο επισκέπτης από την Πολωνία, υπάρχει κάτι ακόμα Ο λόγος λοιπόν, για να το συνδέσουμε με την εισαγωγή, που θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σωστά σε αυτούς τους ανθρώπους (οι οποίοι συχνά δουλεύουν πολλές ώρες και δεν αμείβονται σωστά – και ακόμη πιο συχνά ο κόπος τους δεν αναγνωρίζεται), είναι γιατί δεν ξέρουμε τι σταυρό σηκώνει ο καθένας τους.
Μπορεί να έχουν χάσει κάποιον δικό τους, το παιδί τους να πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια, να έχουν προβλήματα οικονομικής φύσης, να έχουν χωρίσει πρόσφατα κ.ά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μαχητές.
Για πολλούς από αυτούς η εργασία, πέραν του ότι τους συντηρεί, τους βοηθάει να ξεχνιούνται, να λησμονούν για λίγο το δράμα που βιώνουν (αν και στο συγκεκριμένο περιστατικό έγινε ακριβώς το αντίθετο). Χαμογελάστε, κάντε τους μια φιλοφρόνηση, μιλήστε τους όμορφα, δείξτε κατανόηση και υπομονή όταν τα πράγματα στραβώσουν (και πάλι, δεν είναι απαραίτητο ότι φταίει ο άνθρωπος που είναι απέναντί σας).
Αν μπορείτε να είστε ο λόγος που κάποιος θα χαμογελάσει σήμερα, ακόμη καλύτερα… Πάνω από όλα, να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι...
