Η IBM μπορεί να επέζησε από τη Μεγάλη Ύφεση, όμως τη δεκαετία του ’50 βρισκόταν σε εξαιρετικά δεινή θέση, καθώς επέλεξε να μην απολύσει μέρος του εργατικού δυναμικού της και να διατηρήσει τα αποθέματα σε υψηλά επίπεδα. Ηταν επιτακτική ανάγκη αυτά τα αποθέματα να πωληθούν, προκειμένου η εταιρεία να αποκτήσει ρευστότητα.
Τότε ένας μεγάλος κυβερνητικός διαγωνισμός, ύψους 600.000 δολαρίων, ήταν στο τραπέζι. Δυστυχώς, όμως ο πωλητής απέτυχε. Η IBM έχασε την προσφορά. Εκείνη τη μέρα, ο πωλητής εμφανίστηκε απογοητευμένος στο γραφείο του κ. Watson. Κάθισε και εναπόθεσε ένα φάκελο με την παραίτησή του στο γραφείο του διευθύνοντος συμβούλου και ιδρυτή της ΙΒΜ. Χωρίς να το κοιτάξει, ο κ. Watson ήξερε τι ήταν. Το περίμενε.
Ρώτησε, "Τι συνέβη;"
Ο πωλητής περιέγραψε κάθε βήμα της συμφωνίας. Επισήμανε πού είχαν γίνει λάθη και τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά. Τέλος, είπε, "Σας ευχαριστώ, κύριε Watson, που μου δώσατε την ευκαιρία να εξηγήσω. Γνωρίζω ότι χρειαζόμασταν αυτήν τη συμφωνία. Γνωρίζω τι σήμαινε για μας." Σηκώθηκε να φύγει.
Διαβάστε ακόμα: Σέρβιρε κατά λάθος κρασί 5.150 ευρώ... alertInfo}
Ο Watson μπορεί να ήταν ένας δύσκολος ηγέτης με αρκετά ελαττώματα, ωστόσο τον θυμό του τον διοχέτευε κυρίως σε όσους στη διοίκηση απέτυχαν να σκεφτούν ("Think" ήταν το motto της ΙΒΜ, που είχε επινοήσει ο ίδιος και βρισκόταν παντού μέσα στην εταιρεία). Ωστόσο ένα από τα χαρίσματά του ήταν αυτό: ότι δημιούργησε μια εταιρική κουλτούρα όπου αναγνωρίζεται το λάθος (αρκεί, βέβαια, να μην επαναληφθεί).
Η κουλτούρα της ΙΒΜ αναγνώριζε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και ως εκ τούτου αναπόφευκτα. Αναγνώριζε ότι μέσα από τα λάθη το προσωπικό μπορεί να γίνει πιο σοφό και παραγωγικό. Αναγνώριζε ότι η αυστηρή τιμωρία επιφέρει το συναίσθημα του φόβου, της αδράνειας, με αποτέλεσμα το προσωπικό να μην σκέφτεται.
Διαβάστε ακόμα: Η ιστορία της IBM {alertInfo}
