Μια ιστορία που συχνά αναφέρω στα σεμινάρια είναι αυτή με τον διανομέα της Domino’s, ο οποίος παρέδωσε δύο πίτσες σε έναν άνθρωπο που μόλις είδε το σπίτι του να καίγεται. Στη θέα της πίτσας, ο άτυχος άνδρας λέει στον διανομέα: «Δεν έχω παραγγείλει πίτσες. Ξέρετε, το σπίτι μου κάηκε», ο οποίος του ανταπαντάει: «Το ξέρω. Περνούσα από εδώ και το είδα, οπότε είπα στο αφεντικό μου να σας ετοιμάσουμε δύο πίστες, καθώς θα πεινάτε. Αν δεν σας αρέσουν αυτές οι πίτσες, ευχαρίστως να σας φτιάξουμε άλλες, του γούστου σας».
Η πραγματική αυτή ιστορία καταδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να δείξεις ότι νοιάζεσαι. Και ξέρετε κάτι, δεν κοστίζει τίποτα. Μηδέν ευρώ κοστίζει το να δείξεις κατανόηση-ενσυναίσθηση, να δείξεις ότι συμπάσχεις, να βοηθήσεις όπως μπορείς. Πάνω από όλα, πρέπει να παραμείνεις άνθρωπος και να κάνεις μικρές ή μεγάλες πράξεις καλοσύνης.
Μην ξεχνάς ότι απέναντί σου δεν έχεις απλώς πελάτες, αλλά συνανθρώπους, που συχνά θέλουν τη βοήθειά σου ή την κατανόησή σου (π.χ. να τους περιμένεις μερικά δευτερόλεπτα τον αργοπορημένο επιβάτη, προκειμένου να επιβιβαστεί στο πλοίο). Αυτές οι πράξεις όχι μόνο θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα, αλλά ίσως με κάποιο τρόπο σου «επιστρέψουν».
Διαβάστε ακόμα: Τα 3C's της εμπειρίας του πελάτη...
Σε έναν κόσμο λοιπόν που ολισθαίνει στο βούρκο και στη ζούγκλα, σε έναν κόσμο όπου έχουν χαθεί οι αξίες και τα ιδανικά, προσπάθησε να γίνεις σαν τον υπάλληλο της Domino’s, όχι σαν τους «μαυραγορίτες» που κερδοσκοπούν με το νερό που διαθέτουν σε ανθρώπους που τα έχουν χάσει όλα (αλήθεια, δεν θα έπρεπε οι εταιρείες εμφιαλωμένου νερού να το διανέμουν δωρεάν στους αναξιοπαθούντες - ο όρος Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη μάλλον τους είναι άγνωστος). Και φυσικά όχι σαν τους ανεκδιήγητους υπαλλήλους-δολοφόνους του Blue Star Ferries…
