«Too many babies» ήταν η ατάκα ηλικιωμένου ζευγαριού σε ταβέρνα στη Σκιάθο. Οντως στην σχεδόν άδεια ταβέρνα, σε δύο τραπέζια υπήρχαν μωρά, σχετικά ανήσυχα. Το ζευγάρι, που μόλις είχε μπει διστακτικά στην ταβέρνα, έκανε μεταβολή και έφυγε… Ως «φρέσκος» πατέρας τότε, το 2008, το «ρατσιστικό» σχόλιο μπορώ να πω με ενόχλησε. Σήμερα, 15 χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι δεν είναι και τόσο "ρατσιστικό''.
Το μοντέλο adults only
Ηρεμία και χαλάρωση!! Αυτά είναι που ψάχνει μία σημαντική μερίδα επισκεπτών, σκέφτηκε η τουριστική βιομηχανία, η οποία δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ορισμένες παραδοσιακές αγορές-στόχοι δεν μπορούν πλέον να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή σε ένα ξενοδοχείο ή εστιατόριο.
Μιλάμε λοιπόν για επισκέπτες που δεν θέλουν παιδιά να τρέχουν ουρλιάζοντας στους κήπους των ξενοδοχείων, να κάνουν φασαρία στο εστιατόριο ή στο διπλανό δωμάτιο, να τριγυρίζουν γύρω από τα τραπέζια άλλων επισκεπτών του ξενοδοχείου, να αναστατώνουν τους θαμώνες γύρω από την πισίνα κ.λπ.
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί ιδιοκτήτες ξενοδοχειακών μονάδων (αλλά και εστιατορίων) αντιλήφθηκαν ότι σημαντικό μέρος της πελατείας τους -ιδιαίτερα Σουηδοί, Γάλλοι, Βέλγοι, Γερμανοί και Ιταλοί- αναζητά την ηρεμία και τη χαλάρωση, μακριά από τις ενοχλητικές φωνές των παιδιών. Η πανδημία αναμφίβολα ενδυνάμωσε αυτή την τάση!
Η τάση ξεκίνησε από τις παρυφές του Κόλπου του Μεξικού -ήδη από τη δεκαετία του ’70- με τα υπερπολυτελή θέρετρα, τα οποία σύντομα βρήκαν μιμητές σε δημοφιλείς προορισμούς, όπως η Μαγιόρκα, τα Γκραν Κανάρια, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Μάλτα και η Κύπρος.
Ποιοι επιλέγουν τέτοια ξενοδοχεία;
Νέοι, ζευγάρια χωρίς παιδιά, νεόνυμφοι, ψηφιακοί νομάδες αλλά και γονείς που αποφασίζουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τον θόρυβο των παιδιών ή έχουν μεγάλα παιδιά που έχουν φύγει από το σπίτι (empty nesters) είναι μερικές μόνο από τις αγορές-στόχους που προτιμούν ξενοδοχεία τύπου adults only.
Ωστόσο και πολλοί επιχειρηματίες δείχνουν να τα προτιμούν. Όπως μου είπε φίλος, που έχει ένα επιτυχημένο adults only ξενοδοχείο στα Χανιά, «βρήκα την υγειά μου, και εγώ και οι πελάτες μου».
Όπως αντιλαμβάνεστε, τα μεγέθη είναι μεγάλα -σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο, μπορεί να υπερβαίνουν το 50% των επισκεπτών- και κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούν την άνθηση αυτού του μοντέλου διακοπών.
Τι γίνεται στην Ελλάδα;
Η μόδα αυτή έφτασε σχετικά πρόσφατα –πριν περίπου 10-15 έτη- και στην Ελλάδα. Αρκετά ξενοδοχεία σε νησιά (π.χ. Κέρκυρα, Κρήτη, Σαντορίνη) έκαναν την αρχή και επικοινώνησαν ότι απευθύνονται πλέον στους +14 (άτομα άνω των 14 χρονών) ή στους +18 – ενίοτε παίζει και το +12.
Σήμερα, σχεδόν σε κάθε προορισμό απαντώνται adults only ξενοδοχεία, αρκετά από τα οποία εμφανίζουν υψηλές πληρότητες και αποσπούν διθυραμβικές κριτικές.
Τι γίνεται όμως όταν καταφθάνει μια οικογένεια;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση, να πούμε ότι λυπούμαστε που δεν μπορούμε να τους εξυπηρετήσουμε και -ιδιαίτερα όταν πρόκειται για walk-in οικογένειες (που προφανώς δεν βρίσκουν αλλού ή έφυγαν από εκεί που ήταν)- να προσφερθούμε να τους βρούμε κάτι στην περιοχή που «ταιριάζει περισσότερο στις ανάγκες τους (και κυρίως στις ανάγκες του παιδιού)».
Σε καμία περίπτωση δεν ερχόμαστε σε ρήξη, επειδή ο πελάτης θεωρεί αυτή την πολιτική «ρατσιστική» και ως εκ τούτου μας στολίζει με διάφορα γαλλικά…
Μεριμνούμε επίσης ώστε η συγκεκριμένη φιλοσοφία του ξενοδοχείου να είναι ευδιάκριτη σε όλα τα εταιρικά μέσα (καθώς και στις απαντήσεις στις κριτικές), προκειμένου να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.
Μολονότι κάποιες φορές δεν χρειάζεται να ακολουθούμε ρητά τις πολιτικές, εδώ δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε και να ενδώσουμε (π.χ. «έλα ρε φίλε, ένα τρίχρονο κοριτσάκι είναι, που είναι απίστευτα ήσυχο»), διότι δεν θα είναι δίκαιο για τους υπόλοιπους πελάτες μας.
