Το 1994, όταν ο Μπιλ Χιούλετ της Hewlett - Packard ρωτήθηκε ποια εταιρεία θεωρούσε ως πρότυπο, είπε χωρίς περιστροφές: «Την 3Μ! Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόµενή τους ανακάλυψη. Το καλύτερο όµως είναι, ότι τις περισσότερες φορές ούτε οι ίδιοι το ξέρουν». Τα λόγια αυτά αντικατοπτρίζουν την εικόνα της 3Μ, της οποίας πολλά από τα πρωτοποριακά προϊόντα ήταν ιδέες των πελατών της, οι οποίες συχνά απορρίφθηκαν από το ίδιο το µάνατζµεντ ως ανέφικτες και άχρηστες. Βέβαια, εν καιρώ η 3Μ, χάρη στην ανατρεπτική φιλοσοφία ενός στελέχους της, θα μάθαινε από τα λάθη και θα έμπαινε στο σωστό δρόμο αφουγκραζόμενη τις ανάγκες των πελατών της, με αποτέλεσμα σήµερα να θεωρείται από τις κορυφαίες επιχειρήσεις βιοµηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων, παράγοντας κατά µέσο όρο 200 νέα προϊόντα κάθε χρόνο.
Η γέννηση της 3Μ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Ένας δικηγόρος, ένας γιατρός, δύο υπάλληλοι των σιδηροδρόµων και ένας κρεατέµπορος ίδρυσαν, το 1902, µια επιχείρηση µε την ελπίδα να γίνουν πλούσιοι. Η εταιρεία τους αρχικά ονοµάστηκε Minnesota Mining & Manufacturing µε βασικό αντικείµενο την εξόρυξη ενός σκληρού υλικού, του οξειδίου του αλουµινίου, το οποίο θα προοριζόταν για την κατασκευή ανθεκτικών λειαντικών τροχών. Αντί όµως να βρουν το σκληρό αυτό υλικό, «χτύπησαν» έναν µαλακό βράχο από όπου εξόρυξαν ένα κατώτερης ποιότητας λειαντικό.
Η 3Μ (η ονοµασία αυτή επικράτησε ως παρατσούκλι σχεδόν από την πρώτη στιγµή) «έπιασε πάτο» και οι ιδρυτές ανέκρουσαν πρύµναν και, με την οικονομική συνδρομή ενός επενδυτή, προσανατολίστηκαν στην παραγωγή γυαλόχαρτου, παρόλο που το οξείδιο του αλουµινίου που είχαν βρει ήταν σχετικά άχρηστο ως λειαντικό. Σαν να µην έφτανε αυτό, το εργοστάσιο είχε µεταφερθεί σε άλλη περιοχή µε πολύ υγρασία, µε αποτέλεσµα το προϊόν να µην µπορεί να στεγνώνει σωστά.
Μέσα σ’ αυτό το χάος εµφανίστηκε ως «από µηχανής θεός» ο Ουίλιαµ ΜακΝάιτ, ένα 20χρονο παλληκάρι, που προσλήφθηκε ως βοηθός λογιστή. Σύντοµα ο νεαρός προήχθη σε υπεύθυνο πωλήσεων, οπότε και υιοθέτησε µια διαφορετική πολιτική, αυτή της προσωπικής επαφής µε τον πελάτη (µέχρι τότε περνούσε ο πωλητής και «πετούσε» στο γραφείο του υποψηφίου πελάτη έναν κατάλογο µε τα προϊόντα της εταιρείας). Όταν λοιπόν πήγαινε σε κάποιον δυνητικό αγοραστή, έπιανε κουβέντα και µε τους ανθρώπους στην παραγωγή, στους οποίους έδειχνε τα προϊόντα και ζητούσε τη γνώµη τους. Κάπως έτσι, προέκυψε λίγα χρόνια μετά η ταινία συγκάλυψης για τα αυτοκίνητα, όταν ένας πωλητής που επισκέφθηκε ένα συνεργείο αυτοκινήτων παρατήρησε ότι στα αυτοκίνητα που διέθεταν δύο χρώματα συχνά το ένα χρώμα «έτρεχε» πάνω στο άλλο.
Διαβάστε ακόμη: Η ιστορία της Levi's
Με τον τρόπο αυτό, ο ΜακΝάιτ δεν άργησε να αντιληφθεί ότι το γυαλόχαρτο της 3Μ ήταν κατώτερης ποιότητας. Ο νεαρός, ο οποίος ανελίχθηκε στη θέση του γενικού διευθυντή το 1914, αναβάθµισε την ποιότητα του γυαλόχαρτου και κατάφερε να φέρει την επιχείρηση για πρώτη φορά στην κερδοφορία, µε πωλήσεις που πλησίαζαν τα 22.000 δολάρια µηνιαίως. Στη νέα του θέση, φυσικά, ξεκίνησε µε ένα ακόµη λάθος. Εξαγριωµένοι πελάτες επέστρεφαν το γυαλόχαρτο, στο οποίο είχε πέσει ελαιόλαδο κατά τη µεταφορά του και το οποίο ήταν πια άχρηστο.
Τότε ήταν που ο ΜακΝάιτ αποφάσισε να ανεγείρει ένα εργαστήριο, όπου θα πραγµατοποιούνταν έλεγχοι ποιότητας σε όλα τα στάδια της παραγωγής και το οποίο σύντοµα θα εξελισσόταν σε πρότυπο ερευνητικό κέντρο για την έρευνα και ανάπτυξη νέων προϊόντων – δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα το 1/3 των πωλήσεων προέρχεται από προϊόντα που εφευρέθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια.
Η φιλοσοφία του, που συνοψιζόταν στο «άκου οποιονδήποτε έχει µια ιδέα», σύντοµα θα µεταµόρφωνε την 3Μ σε κολοσσό – στα χρόνια του η εταιρεία θα 20πλασίαζε την αξία της. Η ίδια ακριβώς φιλοσοφία, γνωστή ως «15% program», υιοθετήθηκε και µέσα στην εταιρεία, παρέχοντας στους υπαλλήλους τη δυνατότητα να καταπιάνονται στο 15% του εργασιακού τους χρόνου με δικά τους projects. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του ΜακΝάιτ «Αν υψώσεις φράκτες πάνω από τους ανθρώπους, θα δηµιουργήσεις πρόβατα».
Το 1920 ο διορατικός διευθυντής δέχτηκε ένα γράµµα από έναν εφευρέτη που ζητούσε µεγάλες ποσότητες από ένα ορυκτό, το οποίο η εταιρεία δεν διέθετε. Όταν τον ρώτησε γιατί ζητούσε τόσα πολλά δείγµατα, αυτός του απάντησε ότι ήθελε να πειραµατιστεί για να δημιουργήσει ένα αδιάβροχο γυαλόχαρτο. Ο ΜακΝάιτ αντιλήφθηκε αµέσως τη χρησιµότητα της ιδέας αυτής –εξάλλου, το απλό γυαλόχαρτο έβγαζε µια επικίνδυνη σκόνη όταν βρεχόταν– και αφού αγόρασε τα δικαιώµατα, προσέλαβε τον εφευρέτη. Σύντοµα, το πρώτο αδιάβροχο γυαλόχαρτο (και το πρώτο επαναστατικό προϊόν της 3Μ – λίγο αργότερα θα ακολουθήσει η ταινία συγκάλυψης για τα αυτοκίνητα, καθώς και το Scotch Tape) ήταν γεγονός και ο δρόµος προς την κορυφή είχε µόλις ανοίξει.
Τα αυτοκόλλητα χαρτάκια, τα γνωστά σε όλους µας ως Post-it Notes, ανακαλύφθηκαν το 1974 από έναν ερευνητή της 3Μ, τον Άρθουρ Φράι, ο οποίος αναζήτησε ένα τρόπο για να µην του πέφτουν οι σελιδοδείκτες που είχε στο βιβλίο των ψαλµών. Παρά τις επιφυλάξεις των διευθυντικών στελεχών αλλά και του τμήματος παραγωγής, τα Post-it «πήραν το πράσινο φως» και βγήκαν δοκιµαστικά στην αγορά το 1980. Αρχικά δόθηκαν στις γραµµατείς της εταιρείας οι οποίες κατενθουσιάστηκαν, αργότερα προωθήθηκαν σε τέσσερις επιλεγµένες πόλεις, ενώ µοιράστηκαν χιλιάδες δωρεάν δείγµατα ανά τη χώρα. Τα πρώτα αποτελέσµατα ήταν εντυπωσιακά, ενώ οι πωλήσεις τους, τρία µόλις χρόνια µετά την εισαγωγή τους, έφθασαν τα 45 εκατοµµύρια δολάρια - αρκετά καλά για ένα προϊόν που αρχικά είχε χαρακτηριστεί ως άχρηστο.
Πηγή: Γνωστά Ονόματα Άγνωστες Ιστορίες 2 Γ Εκδοση
