Είναι κοινώς αποδεκτό ότι το μενού (κατάλογος) αποτελεί το πιο σημαντικό εργαλείο πώλησης για μία επισιτιστική μονάδα. Με άλλα λόγια, είναι η βιτρίνα του μαγαζιού. Και ενώ υπάρχουν πάρα πολλές εταιρείες που το αξιοποιούν στο έπακρο (επενδύουν στην ψηφιακή εκδοχή του, επιστρατεύουν την τεχνολογία, μελετούν που πέφτει το μάτι και αναλόγως τοποθετούν τα πιο κερδοφόρα πιάτα, κάνουν ελκυστικές περιγραφές των πιάτων κ.ά.), υπάρχουν και αυτές που το απαξιώνουν πλήρως.
Γι’ αυτές τις εταιρείες το μενού είναι μια απλή κάρτα, η οποία συχνά είναι σε κακή κατάσταση, τσαλακωμένη, «χτυπημένη» από τον ήλιο, με φτωχές ονομασίες και περιγραφές πιάτων (αν υπάρχει και μετάφραση, αυτή είναι βγαλμένη από Google translate ή -ακόμα καλύτερα- από κάποιο ξάδερφο που ξέρει τα «ξένα») και φυσικά με μουτζούρες-διορθώσεις στο χέρι.
Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας μια φίλη βρέθηκε στο Πήλιο. Κατέληξε σε μια ταβέρνα της περιοχής, από τις καλύτερες, όπως της είπαν. Όπως μου ανέφερε, το φαγητό εντέλει της συγκεκριμένης ταβέρνας, που είχε μια επωνυμία ελάχιστα εμπορική, ήταν κάτω του μετρίου. Αυτό ωστόσο που της έκανε εντύπωση ήταν ο… κατάλογος. Η’ τουλάχιστον κάτι που έμοιαζε με κατάλογο.
Εν έτει λοιπόν 2023 εξακολουθούν και υπάρχουν ταβέρνες με καταλόγους «τραγικούς». Στον συγκεκριμένο, ορισμένες μεταφράσεις είναι ημιτελείς, όπως «lamb λεμονάτο», ενώ άλλες τελείως άστοχες, όπως «cock in wine» (το cock παραπέμπει σε κάτι απαγορευμένο - το επίπεδό μου δεν μου το επιτρέπει να το μεταφράσω). Για το "εντράδες", ορολογία της δεκαετίας του '80, πάνω αριστερά, τι να πούμε; Και ενώ το blanco, οι διορθώσεις στο χέρι και οι μουτζούρες έχουν την τιμητική τους, το κερασάκι στην τούρτα δεν είναι άλλο από την στήλη με τις δραχμές (πάνω δεξιά)!!!
Ακριβώς!!! Ο τύπος έχει τον ίδιο κατάλογο από την εποχή της δραχμής, δηλαδή 20 και πλέον χρόνια…
Φαίνεται ότι πολλές επιχειρήσεις στη χώρα μας έχουν δυσανεξία στην αλλαγή και στον εκσυγχρονισμό.
