H σκηνή έχει αναπαραχθεί χιλιάδες φορές στη μεγάλη οθόνη: ο συχνά ευτραφούλης αστυνομικός τρώει ή κερνάει το πρωί τους συναδέλφους του ντόνατς. Πώς προέκυψε όμως αυτή η «ερωτική» σχέση των ντόνατς με την αστυνομία;
Χρειάζεται να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στη δεκαετία του ’50, όταν τα μοναδικά καταστήματα τροφίμων στην Αμερική που ήταν ανοικτά 24 ώρες το 24ωρο ήταν αυτά που πουλούσαν ντόνατς (και φυσικά καφέ). Χαρακτηριστικά, τη δεκαετία του ’60 μόλις το 10% των εστιατορίων ήταν ανοικτά τη νύχτα, απευθυνόμενα κυρίως στους οδηγούς φορτηγών.
Μη έχοντας πολλές επιλογές στη διάθεσή τους, οι αστυνομικοί που είχαν νυχτερινή βάρδια κατέληγαν σε κάποιο κατάστημα με ντόνατς για να φάνε κάτι φθηνό στο πόδι (αρκετά από αυτά έκαναν ειδικές προσφορές στους αστυνομικούς), για να κάτσουν και να συμπληρώσουν όλα τα γραφειοκρατικά έγγραφα, αλλά και για να "τσιμπήσουν" τις θερμίδες που χρειάζονται για να βγάλουν τη νύχτα. Χάρη δε στο βολικό μέγεθός τους αρκετοί τα έπαιρναν μαζί στη 10ώρη βάρδια τους.
Διαβάστε επίσης: Πώς τα Dunkin' Donuts επιστράτευσαν το sensory marketing για να πουλήσουν καφέ...
Δεν είναι τυχαίο ότι ο William Rosenberg, ιδρυτής των Dunkin Donuts είχε δηλώσει κάποτε ότι «δημιουργούμε φιλόξενους χώρους για τους αστυνομικούς, καθώς αυτοί θα προστατέψουν τα καταστήματά μας».
Ως εκ τούτου ορισμένοι χώροι είχαν διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των αστυνομικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτά τα «νυχτερινά» καταστήματα, που κάποτε είχαν μπει στο στόχαστρο των κακοποιών στοιχείων, διαχρονικά πλέον καταγράφονται λιγότερες ληστείες συγκριτικά με τα υπόλοιπα…
