Κάποτε ο Frank Perdue, ο μεγαλύτερος κοτοπουλάς της Αμερικής, που κατάφερε να πείσει τους Αμερικάνους ότι το κοτόπουλό του ήταν πιο ποιοτικό από τα ανταγωνιστικά, είχε δηλώσει ότι «αν μπορείς να διαφοροποιήσεις ένα νεκρό κοτόπουλο, μπορείς να διαφοροποιήσεις οτιδήποτε».
Και όντως αυτή είναι η αλήθεια. Σήμερα μπορείς να διαφοροποιήσεις οτιδήποτε. Παλιά, για παράδειγμα, θεωρούσαμε ότι οι περισσότεροι οδηγοί ταξί προσέφεραν λίγο πολύ την ίδια υπηρεσία (συχνά ήταν χείριστη: κακή εξυπηρέτηση, περιστατικά αισχροκέρδειας, ατημέλητη εμφάνιση κ.ά.). Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει, με πολλούς οδηγούς να ξεχωρίζουν από τους υπολοίπους. Αρκετοί είναι πλέον ευγενικοί, καλοντυμένοι και καθαροί…
Στους δρόμους της Αθήνας, πάντως, κυκλοφορεί ένα ταξί διαφορετικό από όλα τα άλλα. Μπαίνοντας μέσα, ο κύριος Μάκης, οδηγός του ταξί, προσφέρει στον ανυποψίαστο επιβάτη τρεις καραμέλες φράουλας, από ένα μπολάκι που βρίσκεται δίπλα του. Ο επιβάτης βλέπει παντού μπουκαλάκια με νερό ή χυμό, μπολ με καραμέλες, μπισκότα και σοκολάτες, περιοδικά ποικίλης ύλης, ακόμη και μίνι μπουκαλάκια Campari ή Gordon’s...
Όταν τον καλεί πελάτης τις πρωινές ώρες για κούρσα στο αεροδρόμιο, φροντίζει να του έχει αγοράσει τυρόπιτα και καφέ, κερνώντας του κατά κάποιο τρόπο το πρωινό του.
Τους δε τουρίστες που μόλις έχουν πατήσει το πόδι τους στη χώρα μας, τους κάνει δωρεάν περιήγηση ως τον Λυκαβηττό, προκειμένου να βγάλουν φωτογραφίες, αλλά και τους γράφει σε ένα χαρτάκι τι αξίζει να επισκεφθούν. Εκπληκτοι, οι ξένοι τον αγκαλιάζουν, τραβούν φωτογραφίες και τον ευχαριστούν θερμά για την αλησμόνητη αυτή εμπειρία που βίωσαν.
Το καλοκαίρι, ο κύριος Μάκης έχει τοποθετήσει ψυγειάκι στο πορτμπαγκάζ, που είναι μονίμως εφοδιασμένο με μπουκαλάκια νερό, παγωμένο τσάι, μαστίχα και χυμό, για να διαλέξει ο πελάτης ό,τι τον ευχαριστεί.
Τις νυχτερινές ώρες, στο εσωτερικό του ταξί ακτινοβολεί ένα γλυκό, πορτοκαλί φως, εξωραΐζοντας τον χώρο και κάνοντας το όχημα πιο ελκυστικό στα μάτια του επιβάτη, που μπορεί επίσης να δει και… τηλεόραση.
Και επειδή η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, ο κύριος Μάκης, που είναι 30 χρόνια στο χώρο (χωρίς ποτέ να «κατεβάσει» επιβάτη, ακόμα και αν δεν του έφθαναν τα χρήματα για τον προορισμό του), έχει τοποθετήσει στο πίσω προσκεφάλι ένα χειρόγραφο σημείωμα με χρήσιμες πληροφορίες, καθώς και στην πίσω δεξιά πόρτα του αυτοκινήτου έναν καθρέφτη, όμοιο με αυτόν της μπροστινής θέσης, ώστε ο επιβάτης να βλέπει και να ανοίγει την πόρτα με ασφάλεια, όταν έρθει η ώρα να αποβιβαστεί.
Την ιστορία του κ. Μάκη την είχε δημοσιεύσει το marketing-tips για πρώτη φορά το 2018. Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, με ενημέρωσαν ότι με αναζητά ένας οδηγός ταξί (αν και έχω 20 χρόνια να μπω σε ταξί…). Προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπιστώνω ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο ίδιος. Είχε διαβάσει την ανάρτησή μου και ήθελε να με ευχαριστήσει, αλλά και, όντας ταπεινός (παρόλο που τα περισσότερα ελληνικά μέσα τον έχουν μνημονεύσει), να μου ενθυμίσει ότι δεν ήταν ιδιοκτήτης (όπως ανέφερα στην πρώτη ανάρτηση) αλλά ένας απλός οδηγός που νοίκιαζε το ταξί.
Προθυμοποιήθηκε μάλιστα να μου στείλει φωτογραφίες, να μου διηγηθεί ιστορίες με ‘’ανθρώπους’’ (αποφεύγει ο ίδιος τον όρο ‘’πελάτης’’) που έμειναν με ανοικτό το στόμα από όσα βίωσαν στο ταξί του, αλλά και να με ενημερώσει ότι πλέον στις ‘’παροχές’’ συμπεριλαμβάνεται και… μάσκα οξυγόνου (παρατήρησε ότι αρκετοί ηλικιωμένοι πελάτες του την είχαν ανάγκη).
Σε έναν κλάδο που διαχρονικά κουβαλάει μια άσχημη φήμη, ο κος Μάκης συνιστά μια κατηγορία από μόνος του. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και οι New York Times τον προσέγγισαν για να τους παραχωρήσει συνέντευξη!
