Η «Πόλη της Αμαρτίας» (sin city), όπως αποκαλείται το Λας Βέγκας, μολονότι έχει μία σχετικά σύντομη ζωή, έχει αλλάξει αμέτρητα πρόσωπα, για να φθάσει σήμερα να θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους προορισμούς παγκοσμίως. Πώς όμως μια μητρόπολη στην καρδιά της ερήμου μετατράπηκε στη Μέκκα του τζόγου, της διασκέδασης, του σεξ και εν τέλει του τουρισμού;
Λίγη ιστορία…
Το όνομα Λας Βέγκας αποδίδεται στον Ισπανό έμπορο Antonio Armijo, ο οποίος όταν διέσχισε, το 1829, την πιο ξηρή και άνυδρη επαρχεία της Βόρειας Αμερικής, αναφώνησε, μόλις αντίκρισε την καταπράσινη κοιλάδα με τις πηγές καταμεσής της ερήμου: «Διασχίσαμε την έρημο και φθάσαμε στα… λιβάδια (Las Vegas)».
Ανθρώπινη παρουσία στην απόκοσμη αυτή περιοχή καταγράφεται το 1855, όταν κατέφθασαν κυνηγημένοι οι πρώτοι Μορμόνοι, με σκοπό να διαδώσουν ανενόχλητοι τη θρησκεία τους.
Ο σιδηρόδρομος και το φράγμα που έσωσαν το Vegas
Το Λας Βέγκας ίσως να μην υπήρχε, αν το 1905 δεν αποφάσιζε ο Αμερικάνικος Σιδηρόδρομος να κάνει ενδιάμεση στάση στην περιοχή, καθώς το δρομολόγιο προς την Καλιφόρνια ήταν πολύωρο και εξουθενωτικό. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν υπάλληλοι σιδηροδρομικών εταιρειών που ανεφοδίαζαν τους συρμούς.
Το 1931, η κατασκευή του φράγματος Hoover Dam δημιουργεί νέα δεδομένα, καθώς χιλιάδες εργάτες από όλη την Αμερική συρρέουν για να εργαστούν – μέσα σε μία ημέρα ο πληθυσμός πενταπλασιάστηκε (25.000 κάτοικοι, από 5.000). Η νεότευκτη πόλη προσπαθεί να «ικανοποιήσει» τις ανάγκες αυτών των ανδρών, με την πορνεία, την κατανάλωση αλκοόλ και την χαρτοπαιξία να γνωρίζουν στιγμές δόξας. Τότε δημιουργείται και το πρώτο υποτυπώδες καζίνο.
Η έλευση της μαφίας
Σε ένα τέτοιο «ευνοϊκό» περιβάλλον, δεν θα αργούσε να παρεισφρήσει και η μαφία, κυρίως η ιταλική, η ιρλανδική και η εβραϊκή. Το πρώτο ξενοδοχείο-καζίνο, το Flamingo, ανεγέρθηκε το 1946 και χρεώνεται στον μαφιόζο Benjamin «Bugsy» Siegel, ο οποίος εκεί θα ξέπλενε τα προερχόμενα από παράνομες δραστηριότητες χρήματά του. Αν και ο ίδιος θα έπεφτε νεκρός την επόμενη χρονιά, η αρχή είχε μόλις γίνει, με τους μαφιόζους να συρρέουν στο Λας Βέγκας για να ανοίξουν ξενοδοχεία-καζίνο.
Το νερό είχε πια μπει στο αυλάκι και ούτε οι πυρηνικές δοκιμές, που έλαβαν χώρα μόλις 150 μίλια μακριά, κατάφεραν να αναχαιτίσουν την τάση. Απεναντίας, η πόλη εκμεταλλεύεται το γεγονός (π.χ. τα μπαρ βαφτίζουν τα ποτά τους με ευφάνταστες ονομασίες όπως «πύραυλος» και «πυρηνική βόμβα», ενώ καθιερώνονται και καλλιστεία για την ανάδειξη της Miss Atomic Bomb), με τους τουρίστες να αγνοούν τους κινδύνους και να προσέρχονται στην «Ατομική Πόλη» για να δουν από κοντά τις δοκιμές αλλά και να απολαύσουν τα «πυρηνικά κοκτέιλ».
Η αποθέωση…
Τη δεκαετία του ’50 και ’60 η περιοχή γνωρίζει στιγμές δόξας, με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες (Frank Sinatra, Dean Martin, Elvis Presley) να την τιμούν με την παρουσία τους (με δέλεαρ τα παχυλά συμβόλαια για λίγες μόνο εμφανίσεις), σπάζοντας τα ταμεία όπου εμφανίζονται (χάρη σε αυτούς, το 1954, «Η Πόλη της Αμαρτίας» προσέλκυσε 8 εκατ. επισκέπτες), και το Hollywood να την αποθεώνει (με πιο εμβληματικές ταινίες το Viva Las Vegas και το Ocean’s Eleven).
Το 1966 το Λας Βέγκας αλλάζει σελίδα. Τότε κατέφθασε incognito ο πολυεκατομμυριούχος Howard Hughes, ο οποίος διέμεινε στην προεδρική σουίτα ξενοδοχείου για τέσσερα συναπτά έτη, χωρίς ποτέ να βγει έξω. Όταν ο μαφιόζος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου ενοχλήθηκε από τη μόνιμη παρουσία του, του ζήτησε να φύγει (οι σουίτες απευθύνονταν κυρίως στους μεγάλους παίκτες των καζίνο, γνωστούς ως «φάλαινες»). Τότε ο εκκεντρικός επιχειρηματίας εξαγόρασε όχι μόνο το ξενοδοχείο, αλλά και έξι ακόμα «παιχνίδια», όπως τα αποκαλούσε. Ήταν η αρχή του τέλους της ενασχόλησης της Μαφίας με την «Πόλη της Αμαρτίας».
Η ώρα των καζίνο-ξενοδοχείων
Το πρώτο σύγχρονο καζίνο-ξενοδοχείο, το The Mirage, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την πόλη, που «κλείνει το μάτι» και στις οικογένειες που έρχονται τους καλοκαιρινούς μήνες για να διασκεδάσουν. Ανεγέρθηκε το 1989, ανοίγοντας το δρόμο σε άλλα μεγαθήρια καζίνο-ξενοδοχεία, που θα «κοσμούσαν» την περίφημη λεωφόρο, την The Strip, μια ατελείωτη ευθεία επτά χιλιομέτρων -όπου βρίσκονται και οι ρέπλικες της αρχαίας Ρώμης, της φαραωνικής Αιγύπτου, της Βενετίας, του Παρισιού-, που έχει προβληθεί όσο καμία άλλη από το Hollywood.
Η ανάγκη για νέα ταυτότητα
Το 2003 το Las Vegas έχει φθάσει πια στα όριά του. Σε μια εποχή όπου καζίνο απαντώνται σε κάθε αμερικάνικη πολιτεία, η «αμαρτωλή πόλη» πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της, πρέπει να επανατοποθετηθεί. Είναι εμφανές ότι χρειάζεται μία ξεκάθαρη ταυτότητα, μακριά από το τζόγο, τα τυχερά παιχνίδια και την πορνεία (αλλά και τις οικογένειες).
Τότε η Las Vegas Convention and Visitors Authority ανέθεσε στην διαφημιστική εταιρεία R&R Partners να δημιουργήσει μια ανατρεπτική διαφημιστική καμπάνια για τον προορισμό. Αυτή επινόησε το σλόγκαν «what happens in Vegas, stays in Vegas», αναμφίβολα από τα πιο επιτυχημένα (και διαχρονικά) σλόγκαν στην ιστορία της φιλοξενίας. Το μήνυμα ξεκάθαρο: «ελευθερία», με άλλα λόγια κάνεις ό,τι θέλεις, φοράς ό,τι θέλεις, είσαι όποιος θέλεις να είσαι, με το μυστικό σου να παραμένει καλά κρυμμένο.
Δύο νοικοκυρές από τη Minnesota αποτέλεσαν την έμπνευση για το επίμαχο σλόγκαν, οι οποίες, στα πλαίσια των focus groups που εκπονήθηκαν, εκμυστηρεύτηκαν ότι πάνε κρυφά, ακόμα και από τις οικογένειές τους, κάθε χρόνο, στο Vegas. Εκεί έπιναν, πήγαιναν σε clubs, έπαιζαν στο καζίνο και λιάζονταν στην πισίνα. Όταν οι ερευνητές τις άκουσαν, ήξεραν ότι μόλις είχαν χτυπήσει τζακ ποτ. Το Las Vegas θα ήταν «η απόδραση από τη μονοτονία», ο ιδανικός προορισμός για να «ξεφύγεις», να νιώσεις ελεύθερος.
Πράγματι, όταν οι διαφημίσεις βγήκαν στον αέρα, με διάφορους πρωταγωνιστές να βιώνουν κωμικές καταστάσεις, έγιναν viral αρκετά χρόνια πριν ακόμα επινοηθεί ο όρος – έγινε μάλιστα μέρος και της pop κουλτούρας. Το Las Vegas έγινε μέσα σε δύο μόλις χρόνια ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους προορισμούς παγκοσμίως, με τις ροές των επισκεπτών να γνωρίζουν νέα ύψη, ξεπερνώντας τις 40 εκατ. αφίξεις (αρκετά καλά για μια πόλη 600.000 κατοίκων).
Η παρακαταθήκη της εν λόγω καμπάνιας ήταν αξιοσημείωτη. Πλέον, στις μέρες μας, η άλλοτε «Πόλη της Αμαρτίας» λανσάρεται ως τουριστικός προορισμός, με τον τζίρο από τα καζίνο να αντιπροσωπεύει μόλις το 20% των εσόδων. Στοχεύει, μάλιστα, και σε εναλλακτικές μορφές τουρισμού, όπως συνεδριακό (τα έσοδα από συνέδρια έχουν υπερκεράσει αυτά από καζίνο) και γαμήλιο τουρισμό (γίνονται περίπου 300 γάμοι ημερησίως, με κόστος που δεν υπερβαίνει τα 35 δολάρια ανά γάμο και με συνοπτικές διαδικασίες).
