Πριν από χρόνια η Blackberry προσέλαβε ερασιτέχνες ηθοποιούς για να συχνάζουν σε μπαρ και να φλερτάρουν με άγνωστους άντρες, προκειμένου να προωθήσει τα μοντέλα της στο ευρύ κοινό. Οι γυναίκες αυτές θα ζητούσαν από τους άντρες να γράψουν το τηλέφωνό τους στο Blackberry που είχαν πάντα μαζί τους, υποσχόμενες ότι θα τους τηλεφωνήσουν για να βγουν ραντεβού (αν και δεν το έκαναν ποτέ), ώστε να δείξουν πόσο cool ήταν.
Η εν λόγω (αμφιλεγόμενη) πρακτική έχει και όνομα: Stealth Marketing ή αλλιώς το μάρκετινγκ που είναι κρυφό (και ευφάνταστο), κάτι δηλαδή που συμβαίνει χωρίς να το αντιληφθεί το κοινό.
Το Stealth Marketing δεν έχει ως στόχο την άμεση πώληση, αλλά να τραβήξει την προσοχή και να διεγείρει το ενδιαφέρον (να δημιουργήσει θόρυβο - buzz) για ένα νέο συνήθως προϊόν με καινοτόμα χαρακτηριστικά.
Είναι ένας σχετικά οικονομικός τρόπος προώθησης που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποβεί ιδιαίτερα αποτελεσματικός, αν και οι επικριτές του μιλούν για κατάφωρη παραπλάνηση του κοινού.
Κάτι ανάλογο έπραξε η Sony Ericsson το 2002 για να προωθήσει το κινητό τηλέφωνο Τ681, που έφερε και φωτογραφική μηχανή. Προσέλαβε 60 ηθοποιούς οι οποίοι, ευρισκόμενοι ως τουρίστες κοντά σε δημοφιλή σημεία στη Νέα Υόρκη, ζητούσαν από περαστικούς να τους τραβήξουν φωτογραφία και στη συνέχεια εξυμνούσαν το κινητό για τις άρτιες φωτογραφίες που τραβούσε.
Το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ και το Stealth Marketing
Μολονότι το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ (shopping cart) ήταν μία ιδιοφυής εφεύρεση, εντούτοις αρχικά δεν είχε απήχηση στο καταναλωτικό κοινό. Πίσω στη δεκαετία του ’30, ο εφευρέτης του, Sylvan Goldman, ιδιοκτήτης σούπερ μάρκετ στην Οκλαχόμα, είχε παρατηρήσει ότι οι πελάτες του πήγαιναν προς το ταμείο όταν γέμιζαν το ξύλινο καλάθι τους. Αναζήτησε λοιπόν ένα τρόπο ώστε να κάνει τις αγορές πιο εύκολες και άνετες, κάτι που φυσικά, δεδομένου ότι οι πελάτες θα έμεναν περισσότερο χρόνο μέσα στο σούπερ μάρκετ, θα είχε επίπτωση και στην κερδοφορία του.
Όταν το 1937 τοποθέτησε τα καροτσάκια, που ο ίδιος εφηύρε, στο κατάστημά του, ήταν σίγουρος για την επιτυχία τους. Ωστόσο, έκανε λάθος. Οι πελάτες του, αγνοώντας τα επιδεικτικά, συνέχισαν να ψωνίζουν με τα καλαθάκια ανά χείρας.
Οι νέοι τα απέφευγαν επειδή τα εξέλαβαν ως ένδειξη αδυναμίας, οι δεσποινίδες/κυρίες θεώρησαν ότι δεν ήταν της μόδας, ενώ και οι ηλικιωμένοι δεν ήθελαν να δείξουν ότι δεν μπορούν και ότι χρειάζονται βοήθεια.
Ο Goldman δεν το έβαλε κάτω. Τότε σκέφτηκε να προσλάβει μαϊμού-πελάτες (decoy shoppers), όλων των ηλικιών και των δύο φύλων, οι οποίοι θα έσπρωχναν καροτσάκια γεμάτα με αγαθά. Προσέλαβε μάλιστα όμορφες κοπέλες και νεαρούς που καλωσόριζαν τους πελάτες παροτρύνοντάς τους να χρησιμοποιήσουν τα καροτσάκια, τα οποία εξάλλου χρησιμοποιούσαν και άλλοι fake πελάτες μέσα στο κατάστημα.
Το κόλπο έπιασε και σύντομα τα σούπερ μάρκετ που υιοθέτησαν τη «νέα τεχνολογία», τα οποία αναγκάστηκαν να αναδιαμορφώσουν τους χώρους τους, είδαν τις πωλήσεις τους να αυξάνονται κατακόρυφα…
Μια από τις πρώτες εκστρατείες Stealth Marketing είχε μόλις στεφθεί με επιτυχία...
