«Είμαι σε πάρα πολύ γνωστό μπεργκεράδικο, που μάλιστα δαπάνησε πριν χρόνια ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για να κάνει rebranding (και να εστιάσει την προσοχή του στα burgers), και κατευθύνομαι στο γκισέ, όπου δίνω παραγγελία. Η γλυκιά κοπελίτσα, γύρω στα 17-18, μου λέει: «καθίστε θα σας το φέρουμε». Λέω οκ. Μια χαρά. Μου τα φέρνει και διαπιστώνω πως και τα δύο burgers είναι σχετικά κρύα. Την φωνάζω, έρχεται και τις λέω (πολύ ευγενικά) τι γίνεται, και με το ίδιο γλυκό ύφος, στέκεται σαν χαζή, και μου λέει: «δεν είναι δικιά μου ευθύνη αυτό!».
Ο φίλος μου, που μου διηγήθηκε το απίστευτο περιστατικό, είχε μείνει… κάγκελο…
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα!!! Πάρα πολλές εταιρείες, ακόμη και οι μεγάλες, όταν προσλαμβάνουν προσωπικό, αντί να το εκπαιδεύσουν, το ρίχνουν αμέσως στα βαθιά. Οι δικαιολογίες είναι πολλές: έλλειψη χρόνου, έλλειψη κεφαλαίων, έλλειψη εργατικού δυναμικού, ίσως και η ψευδαίσθηση ότι επειδή διαθέτει εμπειρία θα μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στο χώρο.
Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο ανεκπαίδευτος εργαζόμενος, μέχρι να μάθει, θα κάνει λάθη, τα οποία φυσικά θα βγουν προς τα έξω, στον πελάτη. Ακόμα και αν είναι έμπειρος, θα πρέπει να εκπαιδευτεί στα standards της εν λόγω επιχείρησης, καθότι κάθε εταιρεία είναι διαφορετική. Συν τοις άλλοις, μπορεί να τα έχει μάθει με λανθασμένο τρόπο, οπότε πάλι απαιτείται εκπαίδευση.
Οι εταιρείες αυτές δεν γνωρίζουν ότι ο υπάλληλος που θα εκπαιδευτεί οπλίζεται με αυτοπεποίθηση, καθώς αντιλαμβάνεται ότι η εταιρεία επενδύει σε αυτόν, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο παραγωγικός και φυσικά να αποφεύγει τα λάθη. Γιατί αν αυτή η συμπαθητική κοπελιά είχε εκπαιδευτεί, δεν θα έλεγε ποτέ σε έναν πελάτη «δεν είναι δικιά μου ευθύνη αυτό» (από τις πλέον «απαγορευμένες» φράσεις όταν αλληλεπιδράς με τον πελάτη).
Οι εταιρείες αυτές δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζουν το επίπεδο της παρεχόμενης εξυπηρέτησης, με αποτέλεσμα οι πελάτες να φεύγουν δυσαρεστημένοι. Εξάλλου ο ανταγωνιστής είναι ένα μόλις κλικ μακριά…
