Από τα 3,5 εκατ. Αμερικανών που αποχώρησαν από τις δουλειές τους από τον Μάρτιο του 2020 και έπειτα, παραπάνω από το 1/3 προήλθε από τον κλάδο αναψυχής και φιλοξενίας. Όλο αυτό, γνωστό και ως Great Resignation (η μεγάλη παραίτηση) δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε ξενοδοχεία και εστιατόρια, τα οποία έκτοτε πασχίζουν για να προσελκύσουν εργατικό δυναμικό – πολλά εστιατόρια, μάλιστα, έκλεισαν καθότι ήταν υποστελεχωμένα.
Μόνο τον Νοέμβριο του 2021 ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στο χώρο της φιλοξενίας παραιτήθηκαν, με τους περισσότερους από αυτούς να αναζητούν καλύτερη τύχη σε άλλους κλάδους, όπως λιανική, η απλώς συνέχισαν τις σπουδές τους.
Γιατί παραιτήθηκαν και τι πρέπει να γίνει για να επιστρέψουν;
Ο πρώτος και κύριος λόγος, σύμφωνα πάντα με έρευνες, είναι οι χαμηλές απολαβές (στην Αμερική, και όχι μόνο, οι υπάλληλοι αυτοί είχαν τους χαμηλότερους μισθούς συγκριτικά με άλλους κλάδους. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, αναγκάζονταν να κάνουν διπλές δουλειές, για να μπορέσουν να θρέψουν την οικογένειά τους.
Άλλος λόγος, τα εξαντλητικά ωράρια και η έλλειψη ρεπό, με τους ανθρώπους αυτούς να εργάζονται χωρίς διάλειμμα, ακόμα και σε γιορτές ή Σ/Κ, μην μπορώντας να περάσουν χρόνο με την οικογένειά τους και γενικά αδυνατώντας να «επαναφορτίσουν τις μπαταρίες τους». Συχνά, μάλιστα η προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται, ενώ αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι.
Η δε φύση της εργασίας, με το προσωπικό να έρχεται σε άμεση επαφή με τους πελάτες, είναι άκρως αγχωτική και συχνά επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία. Ο όρος που περιγράφει κατάλληλα αυτή την κατάσταση είναι το emotional labor, το οποίο αναφέρεται στην παροχή καλής εξυπηρέτησης, «πάντα με χαμόγελο», από ανθρώπους που καταπιέζουν τα συναισθήματά τους. Δυστυχώς, η πανδημία ήρθε για να επιβαρύνει περαιτέρω την κατάσταση αυτή, καθώς οι πελάτες έχουν γίνει πιο «δύσκολοι» (αγενείς;) από ποτέ.
Διαβάστε επίσης Emotional labor. Οταν καλείσαι να βάλεις το καλό προσωπείο...
Πάντως οι περισσότεροι που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι οι τρεις λόγοι που τους εξώθησαν σε παραίτηση ήταν: θέματα ασφάλειας (φόβος να μολυνθούν οι ίδιοι και να κολλήσουν τους δικούς τους), εξάντληση και προβληματικές σχέσεις με μάνατζερ και συναδέλφους.
Μολονότι αρκετοί από αυτούς δηλώνουν ότι δεν θα επιστρέψουν, εντούτοις μία σημαντική μερίδα αυτών θα επέστρεφε αν οι αμοιβές ήταν καλύτερες, με την προϋπόθεση ότι θα είχαν περισσότερη στήριξη από το μάνατζμεντ.
Στην Ελλάδα, βέβαια, το μάνατζμεντ περί άλλων επιμένει να τυρβάζει... Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ξενοδοχείο στη Χερσόνησο που πρόσφατα έθεσε... ρήτρα αποχώρησης (πρόστιμο 3.000 ευρώ σε όποιον θα φύγει στη μέση της σεζόν).
Στην έρευνα, μία 42χρονη δήλωσε ότι θα επέστρεφε μόνο αν είχε "καλύτερες απολαβές και περισσότερο σεβασμό", ενώ μία 18χρονη, που είχε την ατυχία να έχει αφεντικό που δεν είχε τρόπους, δήλωσε ότι θα γυρνούσε μόνο αν "τα αφεντικά είναι εκεί για να μας βοηθήσουν, αλλά και οι πελάτες είναι υπομονετικοί και ταπεινοί".
