«Ελάτε να εργαστείτε σε μια υγιή και δυναμική επιχείρηση, από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, η οποία δεν βλέπει την ηλικία σας ως τροχοπέδη…». Αυτό το μήνυμα (δυστυχώς δεν το έχω συγκρατήσει όλο) ακούγεται από τα μεγάφωνα στο εσωτερικό των καταστημάτων του Jumbo, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει νέους (και χαμηλά αμειβόμενους).
Τα Jumbo είναι μια άκρως επιτυχημένη αλυσίδα, με δυνατό τους όπλο την ποικιλία των προϊόντων, τις χαμηλές τιμές και φυσικά το μάρκετινγκ (εμβληματικές υπήρξαν οι χριστουγεννιάτικες, και όχι μόνο, διαφημίσεις της).
Είναι όμως ένας άθλιος
εργοδότης, καθώς το εσωτερικό του μάρκετινγκ (αυτό που απευθύνεται στο
προσωπικό) βαθμολογείται επιεικώς κάτω από τη βάση.
Αμέτρητα επικριτικά άρθρα έχουν γραφτεί, αμέτρητες καταγγελίες έχουν γίνει (το δε hashtag #cancel_jumbo έχει την τιμητική του αυτές τις μέρες), παρόλα αυτά τα Jumbo συνεχίζουν απτόητα. Οι όροι «εργασιακή γαλέρα», «εκμετάλλευση», «12ώρα», «ασύδοτη εργοδοσία», «άθλιες ατομικές συμβάσεις εργασίας» που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τις συνθήκες που επικρατούν στο χώρο εργασίας είναι σχεδόν στην ημερησία διάταξη.
Αν και προσωπικά θεωρώ ότι οι όροι που ταιριάζουν καλύτερα στην κραταιά ελληνική εταιρεία και το αφεντικό της είναι «καπιταλισμός» (αν και θεωρητικά το μοντέλο που έχει επικρατήσει σήμερα είναι της μεικτής οικονομίας) και «στυγνός επαγγελματίας» (σ.σ. θα περίμενε κανείς μετά την τραγωδία που βίωσε να είναι πιο ανθρώπινος και λιγότερο φιλάργυρος…).
Πρόσφατα ήρθαν στην επιφάνεια «οι 26 σελίδες του εσωτερικού
κανονισμού εργασίας της Jumbo»,
που μεταξύ άλλων δίνει το δικαίωμα στην εταιρεία να «προσδιορίζει τη θέση
εργασίας, να μετακινεί και να αποσπά οποιονδήποτε εργαζόμενο, χωρίς φυσικά τη θέλησή του, από το τμήμα ή το
κατάστημα ή την εγκατάσταση στην οποίο εργάζεται, σε άλλο τμήμα ή κατάστημα ή
εν γένει θέση της ίδιας ή σχετικής ειδικότητας στα όρια της Ελληνικής Επικράτειας».
Διαβάστε επίσης O Mr Jumbo και η "τρύπια σαμπρέλα"...
Ορίζει δε τη διάρκεια της ημερήσιας και εβδομαδιαίας
εργασίας, τις ώρες έναρξης και λήξεως της εργάσιμης ημέρας, τις διακοπές
εργασίας του προσωπικού και το σύστημα εργασίας (καθώς και τις τιμωρίες, που μπορεί να φθάσουν μέχρι το 1/4 του "παχυλού" μισθού του υπαλλήλου). Και βέβαια, το κερασάκι στην
τούρτα δεν ήταν άλλο από την απαίτηση του Mr Jumbo να ανοίξουν τα καταστήματά του την
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου.
Είναι απορίας άξιο πώς μία τέτοια εταιρεία, με επιτυχημένη παρουσία και στα Βαλκάνια, παρά την αρνητική της φήμη (το reputation management είναι άγνωστο - ενδεικτικά, στην πρώτη σελίδα για τις λέξεις-κλειδιά "εξυπηρέτηση πελατών στα Jumbo" βρίσκεται επικριτικό άρθρο του marketing-tips), την «τραγική» εξυπηρέτηση του πελάτη (στο διαδίκτυο υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες κακής εξυπηρέτησης) και την κατακραυγή, εξακολουθεί να είναι από τις πιο κερδοφόρες. Πιστεύω ότι αν ποτέ γίνει κάποια έρευνα που να σχετίζεται με την ικανοποίηση του προσωπικού της, θα χτυπούσε κόκκινο.
Οπότε τις πταίει; Πέρα από τα πλεονεκτήματα που αναφέρθηκαν
εξ αρχής, η εταιρεία έχει ένα ακόμη όπλο: την άγνοια-αδιαφορία του
καταναλωτικού κοινού.
Μία τέτοια εταιρεία στη Δυτική Ευρώπη, όπου τα καταναλωτικά κινήματα είναι πανίσχυρα και γενικώς υπάρχει καταναλωτική συνείδηση, δεν θα είχε καμία τύχη με τα καμώματα που κάνει. Εκεί οι εταιρείες τρέμουν μπας και μπουν στο στόχαστρο των καταναλωτικών οργανώσεων (αντιθέτως, οι δικές οργανώσεις έχουν συστηθεί για να παίρνουν τις επιδοτήσεις).
Διαβάστε επίσης Ποτέ πια Jumbo
Στο ελληνικό καταναλωτικό κοινό, όπως και στα Βαλκάνια, ο όρος μποϋκοτάζ είναι άγνωστος. Ο Ελληνας καταναλωτής δεν (θέλει να) έχει σχεδόν καμία δύναμη στα χέρια του, διότι πάνω από όλα κοιτάζει την άνεσή του (και την τσέπη του).
Αυτό όμως τροφοδοτεί ασύστολα το μύλο της ασυδοσίας…
