Το Ritz, που στεγάστηκε σε ένα αρχοντικό σπίτι-παλάτι του 1705, είχε σχεδιαστεί αρχικά για τον Βασιλιά Λουδοβίκο τον 14o από τον προσωπικό του αρχιτέκτονα και άνοιξε τις πόρτες του το 1898. Ήταν δημιούργημα του κορυφαίου Ελβετού ξενοδόχου Cesar Ritz, που κάποτε δήλωσε το ιστορικό «ο πελάτης δεν έχει ποτέ άδικο».
Ο Ritz
δεν ήταν απλώς ένας ακόµη ξενοδόχος που κατάφερε να γίνει διάσηµος, αλλά ένας
θρύλος. Μία ιδιοφυΐα που ουσιαστικά εφηύρε αυτό που σήµερα ορίζουµε ως
πολυτελές ξενοδοχείο, ο οποίος κατάφερε να ικανοποιήσει τις ανάγκες των πελατών
του όπως κανένας άλλος µέχρι τότε.
Στα 225 δωµάτια του Ritz, στο Παρίσι, τα οποία διέθεταν
προηγµένο αποχετευτικό δίκτυο, υπήρχαν µοναδικής ποιότητας έπιπλα. Τα δωμάτια
αυτά διέθεταν δικό τους µπάνιο ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, κάτι αδιανόητο για τα
δεδομένα της εποχής. Ο Ritz
καθιέρωσε την παραδοσιακή, σήµερα, ενδυµασία του υπαλληλικού προσωπικού, το
µαύρο παπιγιόν για τον µετρ, το άσπρο για τον σερβιτόρο, καθώς και τα
µπρούντζινα κουµπιά για τους υπηρέτες.
Διαβάστε επίσης Cesar Ritz. Ο σερβιτόρος που άλλαξε τους κανόνες της φιλοξενίας...
Τα σαλόνια και το µπαρ του ξενοδοχείου σύντοµα προσέλκυσαν
την αφρόκρεµα του Παρισιού, όπως ο Ernest Hemingway (προς τιμή του το μπαρ
ονομάστηκε “Βar Hemingway’’), ο Marcel Proust και η Coco Chanel, η οποία μάλιστα
θα το µετατρέψει σε δεύτερο σπίτι της. Χαρακτηριστικά, την ηµέρα των εγκαινίων πλήθος κόσμου συνέρρευσε από µίλια µακριά για να περπατήσει στους διαδρόµους του
ξενοδοχείου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ξενοδοχείο κρύβει και μια μελανή ιστορία, καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Luftwaffe, της Πολεμικής Αεροπορίας της ναζιστικής Γερμανίας. Mάλιστα, ο επικεφαλής-διοικητής της Hermann Göring διέμενε στην Αυτοκρατορική Σουίτα του ξενοδοχείου.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, το ξενοδοχείο θα πρωταγωνιστήσει
σε χολιγουντιανές ταινίες, όπως η ρομαντική κομεντί “Love in the Afternoon” με
πρωταγωνιστές τους Audrey Hepburn και Gary Cooper, το “Funny Face” και το “How
to Steal a Million” με τον Peter O’Toole. Θα αποτελέσει επίσης και την
τελευταία στάση της πριγκίπισσας Diana πριν χάσει τη ζωή της…
Όσο για τον Cesar Ritz, δεν θα τα δει όλα αυτά. Tο 1902, καθώς ετοίµαζε δεξίωση για τον φίλο του πρίγκιπα της Ουαλίας, καταρρέει εξαντληµένος. Ο εργασιομανής Ελβετός θα καταφέρει να επανέλθει στην ενεργό δράση µέχρι να καταρρεύσει ξανά το 1911, αυτή τη φορά χωρίς να µπορέσει ποτέ να ανακάµψει πλήρως.
Το 1918, και ενώ ήταν πια σκιά του παλιού καλού του εαυτού, ο
«ξενοδόχος των βασιλέων» αφήνει την τελευταία του πνοή. Το ιστορικό ξενοδοχείο
θα περάσει στα χέρια του γιου του, Charles, μέχρι το θάνατό του το 1976, εποχή κατά την οποία έχει
απωλέσει ένα μέρος από την αίγλη του.
