Στην ταινία «The Goldfinger» του 1964, ο Τζέιμς Μποντ καταδιώκει τον «κακό» στους δρόμους της Ελβετίας, έχοντας ως φόντο τις μαγευτικές Άλπεις. Σε μία από αυτές τις σκηνές, πάνω σε μια στροφή διακρίνεται και ένα ξενοδοχείο να στέκεται αγέρωχο στις άκρες της αλπικής πλαγιάς.
Πρόκειται για το Hotel Belvedere, που κατασκευάστηκε
το 1882, προκειμένου να ξεκουράσει τους ταλαιπωρημένους επιβάτες αμαξών και
αργότερα αυτοκινήτων που διέσχιζαν το Furkastrasse, ένα μακρύ και δαιδαλώδες
πέρασμα που ένωνε τα υψηλότερα τμήματα της ενδοχώρας με τη λίμνη της Γενεύης.
Το Hotel Belvedere, ωστόσο, διέθετε ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα: η θέα του ήταν απαράμιλλης ομορφιάς, καθώς ο επισκέπτης θα μπορούσε από την κεντρική βεράντα του να απολαύσει το Rhone Glacier (Παγετώνα του Ροδανού) που ξεδιπλωνόταν μπροστά του. Συν τοις άλλοις, με αφετηρία το ξενοδοχείο, οι επισκέπτες θα μπορούσαν -μέσα από μία σήραγγα που οδηγούσε τους επισκέπτες στην καρδιά του παγετώνα- να ρίξουν μία πιο προσεκτική ματιά στο παγωμένο «θηρίο της φύσης».
Στον 20ο αιώνα, το ελβετικό ξενοδοχείο θα γνωρίσει στιγμές δόξας. Τουρίστες και επώνυμοι, όπως ο Σον Κόνερι και Πάπας Ιωάννης, αλλά και λάτρεις της περιπέτειας και των πάρτι, συνέρρεαν στο μπαλκόνι του για να απολαύσουν την εκπληκτική του θέα και να περπατήσουν μέσα στη σήραγγα.
Ωστόσο, σε αυτή την ιστορία δεν
υπάρχει happy end.
Το εξωτερικό περιβάλλον και δη το φυσικό περιβάλλον έμελλε να αφήσει ανεξίτηλη
τη σφραγίδα του. Η κλιματική αλλαγή, απόρροια της οποίας ήταν η αύξηση της θερμοκρασίας
και η συρρίκνωση του παγετώνα τα τελευταία 100 χρόνια κατά 1,5 χιλιόμετρο, θα
είχε ως αποτέλεσμα το Belvedere να απωλέσει το ανταγωνιστικό του πλεονέκτημα και να υποπέσει
σε μαρασμό.
Την παρακμή του δεν μπόρεσαν να σταματήσουν ούτε οι πλέον προηγμένες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για να αποτραπεί η ολοκληρωτική εξαφάνισή του - ειδικές «λευκές κουβέρτες», ανθεκτικές στην υπεριώδη ακτινοβολία, που μειώνουν το λιώσιμο των πάγων κατά 70%.
Αν σε όλα αυτά προστεθούν και
άλλοι παράγοντες, όπως το γεγονός ότι είχε αφεθεί στη μοίρα του (τα δωμάτιά του
δεν είχαν ανακαινιστεί για χρόνια ενώ τα μπάνια και οι ντουζιέρες του παρέμεναν
κοινόχρηστα), αλλά και η κατασκευή το 1982 σήραγγας, που δυστυχώς δεν περνούσε
πια μπροστά από το ξενοδοχείο, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι το άλλοτε πανίσχυρο
χαρτί του Belvedere, που
ήταν η τοποθεσία του, τώρα πια ήταν βαρίδι…
