Την ιστορία την αλίευσα από μία ομάδα που παρουσιάζει εργασιακά δράματα, με τους χρήστες να παραθέτουν τις εμπειρίες τους, ενίοτε κωμικοτραγικές, από τον εργασιακό στίβο. Οι περισσότερες ιστορίες αναφέρονται σε δύσκολους ή και εριστικούς πελάτες, που φέρνουν το προσωπικό στα όριά του, αλλά και αφεντικά «που σου πίνουν το αίμα».
Ωστόσο, η συγκεκριμένη ιστορία
ήταν σαφώς πιο αισιόδοξη (νομίζω ότι αυτό τον καιρό χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε αισιόδοξα μηνύματα), καθώς αποδεικνύει ότι υπάρχουν «και τέτοιοι εργοδότες», που νοιάζονται, που σε βλέπουν σαν άνθρωπο.
Σας την παραθέτω αυτούσια:
«Δουλεύω υποδοχή σε εποχιακό κυρίως ξενοδοχείο. Το χειμώνα δουλεύω back office λιγότερες ώρες περνώντας συμβόλαια, κρατήσεις κτλ.
4 Νοεμβρίου 2018, παθαίνει ο πατέρας μου εγκεφαλικό και
είμαι στο νοσοκομείο νύχτα-μέρα. Στο ξενοδοχείο πάτησα 3-4 φορές για καμιά ώρα.
Τον Δεκέμβριο μου αφήνει το αφεντικό μου πάνω στο γραφείο μου τον μισθό μου
ακέραιο, ούτε ευρώ κάτω.
Ακολουθεί ο διάλογος:
Εγώ : Κε Γιώργο, το Νοέμβριο δεν
ήρθα σχεδόν καθόλου, τι μου δίνετε εδώ;
Αφεντικό: Κορίτσι μου, μπορούσες
να έρθεις και δεν ερχόσουν; Πάρε τα λεφτά σου, μα θα σου χρειαστούν. Και όσα
λεφτά και να θες εγώ είμαι εδώ».
