Οι πρώτες μου διακοπές με φίλους ήταν στη Ζάκυνθο, πριν 30 και πλέον χρόνια. Ηδη από τότε το νησί και ιδιαίτερα ο Λαγανάς ήταν παραδομένο στους Αγγλους (και λίγους Ιταλούς).
Ηδη από τότε, ο Λαγανάς (όπως και τα Μάλλια στην Κρήτη, τα οποία τα «έφαγα με το κουτάλι» τα κατοπινά καλοκαίρια) επένδυσε στο μαζικό τουρισμό και για να ήμαστε ειλικρινείς στη χειρότερη μορφή μαζικού τουρισμού, προσελκύοντας κυρίως νεαρούς (ηλικίας 18-25), χαμηλού μορφωτικού και εισοδηματικού επιπέδου, από τις εργατικές περιοχές της Αγγλίας, οι οποίοι συχνά ταξίδευαν για πρώτη φορά μακριά από τους γονείς τους και, φυσικά, αναζητούσαν να ξεφύγουν, να «το γλεντήσουν» (να μεθύσουν, να ερωτοτροπήσουν σε δημόσια θέα, να πλακωθούν στις μπουνιές κ.λπ.).
Με βάση αυτά τα δημογραφικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι μία τέτοια κατηγορία τουριστών (όσοι έχουν δει μεθυσμένους Αγγλους, θα καταλάβουν τι εννοώ) δεν θα πειθαρχήσει σε κανένα μέτρο της πολιτείας και φυσικά δεν θα τηρήσει κανένα μέτρο ατομικής υγιεινής.
Τα χρόνια λοιπόν πέρασαν και φθάνουμε
στο σήμερα, όπου φαίνεται ότι, τουλάχιστον στον Λαγανά, τίποτα δεν έχει
αλλάξει. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, έκαναν τον γύρο του διαδικτύου (και του κόσμου) εικόνες
απίστευτου συνωστισμού, με Βρετανούς τουρίστες να κάνουν πορεία με ποδοσφαιρικά
συνθήματα με το που έκλεισαν τα μπαρ τα μεσάνυχτα στον Λαγανά. Επίσης,
καταγράφηκαν αρκετά κρούσματα κορονοϊού ανάμεσα στις τάξεις των τουριστών
(γιατί άραγε;) δυσφημώντας το νησί και οδηγώντας εντέλει σε τοπικό lock down.
Στο μάρκετινγκ λένε ότι ορισμένοι πελάτες είναι ζημιογόνοι και πρέπει να «απολύονται». Αυτό είναι κάτι που η Ζάκυνθος και συγκεκριμένα ο Λαγανάς έπρεπε να είχαν κάνει χρόνια (βέβαια, είναι φανερό ότι αυτή η κατάσταση είναι άκρως αρεστή για μια μερίδα επιχειρηματιών).
Μία αγορά-στόχος που δεν ξοδεύει
αρκετά (ευνοημένοι είναι κυρίως οι ιδιοκτήτες καφέ, μπαρ και ξενοδοχείων που
λειτουργούν με all inclusive), που διαχρονικά δημιουργεί κάθε λογής προβλήματα (άγριες συμπλοκές, εγκληματικότητα,
ναρκωτικά, ποτά-βόμβες) και η οποία επιδεικνύει μηδενική περιβαλλοντική συνείδηση
(οι Βρετανοί αφήνουν την παραλία σε άθλια κατάσταση καθώς τη γεμίζουν με
σκουπίδια και μπουκάλια από μπίρες) εν τέλει αμαυρώνει την εικόνα ενός κατά τα
άλλα ελκυστικού προορισμού.
Ο Λαγανάς και ο κάθε ελληνικός Λαγανάς, πρέπει να κοιτάξει μπροστά και να γυρίσει σελίδα. Δεν θα είναι εύκολο να το πετύχει και απαιτεί χρόνο και προσπάθεια, όμως πρέπει να το επιδιώξει.
Το μοντέλο τουρισμού στο οποίο στηρίζεται όχι μόνο δεν είναι επικερδές για την τοπική κοινωνία, αλλά είναι και παρωχημένο (ακόμα και το περίφημο Club 18-30 έκλεισε καθώς οι νέοι αναζητούσαν πιο instagrammable προορισμούς).Τώρα είναι η ώρα και ίσως η πανδημία να αποτελέσει το ερέθισμα για ενδοσκόπηση και για προγραμματισμό.
