1952
Ο ιδιόρρυθμος μεγιστάνας Howard Hughes παραγγέλνει
από την General Dynamics μια σειρά από επιβατικά Convair 880, όμως λίγο πριν τα παραλάβει, ακυρώνει την
παραγγελία.
Τα αεροσκάφη θα παραμείνουν
καθηλωμένα στο San Diego,
όπου λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, αρχίζουν να σκουριάζουν. Τότε, η General Dynamics απευθύνεται
στην Rocket Chemical,
μία εταιρεία που απασχολούσε τρία μόλις άτομα, που κατασκεύασε λιπαντικά για την
αεροδιαστημική βιομηχανία.
Ο διευθυντής της εταιρείας Norman Larsen ξεκίνησε
να δουλεύει πάνω σε μια φόρμουλα η οποία θα διείσδυε κάτω από το νερό και θα το
έδιωχνε, αποτρέποντας με αυτό τον τρόπο την εμφάνιση σκουριάς.
1953
Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές
του, η General Dynamics απέρριπτε κάθε φορά το παρασκεύασμά του. Ωστόσο, την 40η
φορά η επιμονή του ανταμείφθηκε καθώς κατάφερε εν τέλει να δημιουργήσει κάτι
που θα γινόταν αποδεκτό. Το προϊόν αυτό το ονόμασε WD-40. Το όνομα προέρχεται
από τις λέξεις Water Displacement, δηλαδή εκτόπιση του νερού, και την 40η
συνταγή.
H General Dynamics έδωσε
μία μεγάλη παραγγελία, με τους εργάτες να διαπιστώνουν ότι το θαυματουργό αυτό
παρασκεύασμα είχε πολύ καλά αποτελέσματα και στα διάφορα εξαρτήματα των
βλημάτων. Αρκετοί δε, άρχισαν να το παίρνουν κρυφά σπίτι τους, ευρίσκοντας νέες
χρήσεις, αλλά και στα άλλα εργοστάσια όπου είχαν μεταφερθεί με μετάθεση.
Κάπως έτσι, από στόμα σε στόμα,
άρχισαν να έρχονται παραγγελίες από όλη τη χώρα, μαζί με ιδέες για νέες χρήσεις.
Τότε ο Larsen, αντιλαμβανόμενος
τι πραγματικά είχε στα χέρια του, αποφασίζει να απευθυνθεί στον απλό
καταναλωτή. Φτιάχνει μικρά και εύχρηστα δοχεία αερολύματος και αρχίζει να τα
πουλάει μέσω του ταχυδρομείου, ενώ προσλαμβάνει πωλητές οι οποίοι το διαθέτουν
από το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους, πλησίον καταστημάτων με σιδερικά και
αθλητικά είδη – το 1958 θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στα ράφια των καταστημάτων.
Ηταν τόσο μεγάλη η επιτυχία του WD-40 (το 1961 η συνταγή
ελαφρώς τροποποιήθηκε ώστε να «καμουφλαριστεί» η ελαιώδης οσμή που ανέδιδε),
που η εταιρεία, η οποία έφθασε το 1993 να απασχολεί 140 υπαλλήλους (τη χρονιά
εκείνη υπολογίστηκε ότι βρισκόταν στο 75% των αμερικάνικων νοικοκυριών),
μετονομάστηκε το 1969 σε WD-40.
Σήμερα, η μαγική φόρμουλα παραμένει ένα καλά φυλαγμένο μυστικό, με τους ίδιους τους χρήστες να ανακαλύπτουν κάθε μέρα νέες χρήσεις (έχουν καταγραφεί μερικές χιλιάδες χρήσεις, ακόμα και από ανθρώπους που το χρησιμοποιούσαν στο φαγητό τους…) για το διάσημο μπλε και κίτρινο δοχείο.
Μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες
ιστορίες περιλαμβάνουν έναν οδηγό λεωφορείου στην Ασία που χρησιμοποίησε το WD-40
για να απομακρύνει έναν πύθωνα που είχε κουλουριαστεί κάτω από το λεωφορείο.
Άλλη ιστορία έχει πρωταγωνιστές αστυνομικούς που χρησιμοποίησαν το WD-40 για να
βγάλουν έναν γυμνό διαρρήκτη, ο οποίος είχε παγιδευτεί σε στόμιο κλιματισμού…
