Εχω την κακή συνήθεια όταν
πηγαίνω διακοπές, λόγω επαγγέλματος, να παρατηρώ οτιδήποτε έχει να κάνει με την
εξυπηρέτηση του πελάτη ή το μάρκετινγκ.
Θέλω λοιπόν να μοιραστώ τρεις εμπειρίες που βίωσα από τις σύντομες οικογενειακές διακοπές στο Τολό και
στο Ναύπλιο.
Η πρώτη ήταν αρνητική και έχει να κάνει με τους «κράχτες». Ναι, τους τύπους που στήνονται έξω από το μαγαζί και, μόλις εντοπίσουν το ''θύμα", του λένε διάφορα (π.χ. hi, γεια σας, καλησπέρα σας) για να το πείσουν να κάτσει. Φαίνεται ότι το «έθιμο» αυτό κερδίζει πόντους εν καιρώ κρίσης, όπως το φετινό καλοκαίρι όπου, τουλάχιστον στο Ναύπλιο, οι ξένοι τουρίστες ήταν ελάχιστοι.
Ωστόσο, η πρακτική αυτή είναι
παρωχημένη (εμένα προσωπικά με παραπέμπει σε άλλες εποχές) και για να είμαι
ειλικρινής συνήθως λειτουργεί απωθητικά.
Η δεύτερη εμπειρία, αντιθέτως,
ήταν ευχάριστη. Ρουμάνα τουρίστρια σε ξενοδοχείο 2 αστέρων στο Τολό ρωτάει την κοπέλα στο
μπουφέ αν υπάρχουν ντομάτες, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες μέρες. Τότε η
κοπέλα φεύγει, πάει στο πλησιέστερο mini market και επιστρέφει σε 5 λεπτά με μια σακούλα με ντομάτες…
Είμαι σίγουρος ότι σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο ο/η υπάλληλος θα δυσανασχετούσε,
ίσως και να έκανε σχόλια του τύπου «άντε βρε, μας ήρθες με πούλμαν από τη
Ρουμανία, μένεις για πενταροδεκάρες και ζητάς κιόλας»…
Θετική ήταν και η τρίτη εμπειρία από ένα ξενοδοχείο στο Ναύπλιο, μολονότι η εξωτερική πινακίδα το αδικεί. Αν και θεωρητικά ήταν δύο αστέρων, αυτό ήταν από τρία αστέρια και πάνω (και δεν αναφέρομαι στην αψεγάδιαστη καθαριότητα ή στην ευγενέστατη ιδιοκτήτρια).
Διέθετε
ακόμα και παιδικά αφρόλουτρα και σαμπουάν, ενώ μία πετσέτα περιέγραφε το
πράσινο προφίλ του ξενοδοχείου: «αφήστε κάτω τις πετσέτες που θα θέλατε να
πλένουμε» – ακόμα και τα μαχαιροπίρουνα ήταν από ανακυκλώσιμο υλικό.
