Πριν από χρόνια,
ερχόμενος σε επαφή, για τις ανάγκες ενός βιβλίου, με στελέχη δημοσίων σχέσεων
(Δ.Σ.) διαφόρων εταιρειών, εγχώριων και μη, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι
τα περισσότερα στελέχη σε αυτό το χώρο ήταν γένους θηλυκού.
Πράγματι, το επάγγελμα
των Δ.Σ. θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κάλλιστα ως γυναικοκρατούμενο, καθότι,
σύμφωνα με έρευνες, επτά στους 10 ασχολούμενους του χώρου ανήκουν στο ασθενές
φύλο (αν και κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τις υψηλόβαθμες θέσεις).
Αυτή η αναλογία υπέρ
των γυναικών ίσως να οφείλεται στην τηλεόραση και συγκεκριμένα σε σειρές όπως
το «Sex and the City» (εμβληματικός ήταν ο ρόλος της Samantha Jones, η οποία
αποτέλεσε role model
για πολλές γυναίκες που έμπαιναν στην αγορά εργασίας), όπου τις Δημόσιες
Σχέσεις -που παρουσιάζονται ως ένα επάγγελμα με κύρος, δυνατότητες ανέλιξης και
πολύ καλές αμοιβές- ασκούν κατά κόρον γυναίκες. Αντιθέτως, στην τηλεόραση
θέσεις που αναφέρονται στο μάρκετινγκ και τη διαφήμιση καλύπτονται συνήθως από
άνδρες.
Ισως, πάλι, η επικράτηση του ασθενούς φίλου να πιστώνεται στην Ελάινορ Ρούσβελτ, Πρώτη Κυρία της Αμερικής τις δεκαετίες ’30 και ’40, η οποία διοργάνωνε κάθε εβδομάδα συνεντεύξεις Τύπου όπου μπορούσαν να παραστούν μόνο γυναίκες δημοσιογράφοι, αναγκάζοντας έτσι τις εταιρείες ειδήσεων να προσλάβουν τις πρώτες γυναίκες δημοσιογράφους, αρκετές από τις οποίες αργότερα εργάστηκαν ως στελέχη Δημοσίων Σχέσεων.
Σύμφωνα πάντως με μια
έρευνα, οι γυναίκες «κλίνουν» προς αυτό το επάγγελμα καθώς, σε αντίθεση με τους
άνδρες, χειρίζονται καλύτερα την επικοινωνία και το multitasking, είναι πιο κοινωνικές, οργανωτικές
και ομαδικές, δίνουν έμφαση στη λεπτομέρεια, βλέπουν τα πράγματα από
διαφορετικές οπτικές γωνίες και τέλος, έχουν περισσότερη φαντασία, ενσυναίσθηση
(η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου) και διαίσθηση.
