Η νεκρανάσταση των drive-in...

Πάντα μια κρίση γεννάει ευκαιρίες και απειλές. Αμέτρητες κατηγορίες προϊόντων είδαν τις πωλήσεις τους να αυξάνονται κατακόρυφα και συχνά να αδυνατούν να καλύψουν την υπερβολική ζήτηση. Και φυσικά δεν μιλάμε μόνο για τα αντισηπτικά, τις μάσκες, τα χαρτιά υγείας, αλλά και τη μαγιά(!), τις κατεψυγμένες πίτσες, ακόμα και τα puzzle.

Άλλη μία ξεχασμένη υπηρεσία φαίνεται ότι νεκραναστήθηκε, τουλάχιστον στην Αμερική. Διαβάζω λοιπόν ότι τα ξεχασμένα drive-in γνωρίζουν, εν μέσω πανδημίας και καραντίνας, στιγμές δόξας στην Αμερική, καθότι εξ ορισμού εφαρμόζουν το social distancing, με τις εισπράξεις, σε πολλά από τα 300 περίπου εναπομείναντα drive-in (υπάρχουν άλλα 100 σε άλλες χώρες) να αυξάνονται κατά 50%.
Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι μία εταιρεία που διαχειρίζεται αίθουσες για προβολή ταινιών μετέτρεψε το πάρκινγκ σε drive-in, προβάλλοντας αρχικά τον Spiderman. Οποτε έχει ταινία, δεν πέφτει καρφίτσα...

Λίγη ιστορία…

Τα drive–in (υπαίθριες γιγαντοαφίσες στις οποίες η πρόσβαση γινόταν αποκλειστικά με το αυτοκίνητο) έκαναν επισήμως την εμφάνισή τους το 1933, αν και υπήρχαν πιο πρωτόγονες εκδοχές του ήδη από τη δεκαετία του ’10, αλλά θα έμπαιναν δυναμικά στη ζωή των Αμερικάνων μετά τη δεκαετία του 1950.

Ηταν δημιούργημα του Richard Hollingshead, ενός πωλητή εξαρτημάτων για αυτοκίνητα, ο οποίος θέλοντας να ικανοποιήσει την ευτραφή μητέρα του, που αδυνατούσε να βολευτεί στα κλασικά καθίσματα των σινεμά, επινόησε έναν νέο τρόπο υπαίθριας ψυχαγωγίας.

Ο Hollingshead αρχικά πειραματίστηκε στoν δρόμο του σπιτιού του. Εκεί στερέωσε έναν προβολέα Kodak στο καπό του αυτοκινήτου του, έδεσε τις άκρες ενός άσπρου πανιού στους κορμούς δυο δέντρων και έντυσε μουσικά την προσπάθεια του μέσω ενός ραδιοφώνου που έβαλε πίσω από την «οθόνη».

Ικανοποιημένος από αυτό που είχε μόλις δημιουργήσει, βελτίωσε την ιδέα του την οποία και κατοχύρωσε το 1932. Ένα χρόνο μετά εγκαινίασε, με αρχικό κεφάλαιο 30.000 δολάρια, το πρώτο drive-in στο Νιου Τζέρσι.

Απευθυνόμενος στην αμερικάνικη οικογένεια (αργότερα, το drive-in θα αγκαλιάσουν και τα ζευγαράκια που αναζητούσαν ρομαντικές αποδράσεις), επινόησε ως σλόγκαν το «The whole family is welcome, regardless of how noisy the children are» (όλη η οικογένεια είναι ευπρόσδεκτη, ασχέτως πόσο θόρυβο κάνουν τα παιδιά). Η τιμή ήταν 25 σεντ για το αυτοκίνητο και άλλα τόσα για κάθε επιπλέον άτομο.

Αφού καθόρισε την ιδανική απόσταση που έπρεπε να έχει το ένα αυτοκίνητο από το άλλο προκειμένου να αποφευχθούν ατυχήματα, άνοιξε μια οργανωμένη καντίνα και προσέλαβε προσωπικό που εξυπηρετούσε τους επισκέπτες κατά τη διάρκεια της προβολής.

Η εκτόξευση στη δεκαετία του ’50…

To project του Hollingshead σύντομα θα έβρισκε μιμητές, ωστόσο η απογείωση θα έρθει τη δεκαετία του ’50 και ’60, με την εμφάνιση των baby boomers. Τότε δημιουργήθηκε και το μεγαλύτερο drive-in, το «All Weather Drive-In» στη Νέα Υόρκη, χωρητικότητας 2.500 αυτοκινήτων, το οποίο διέθετε εστιατόριο, παιδική χαρά, αλλά και μία μεγάλη χειμερινή αίθουσα, σε περίπτωση που οι καιρικές συνθήκες δεν επέτρεπαν στους θεατές να δουν την ταινία από το αυτοκίνητό τους.

Μολονότι δεν έπαιζαν ταινίες πρώτης προβολής ούτε καν πρώτης διαλογής, τα drive-in είχαν κερδίσει την αμερικάνικη τυπική οικογένεια, που πήγαινε με το θηριώδες αυτοκίνητό της για να ψυχαγωγηθεί και να απολαύσει μια ταινία μέσα από την άνεση του αυτοκινήτου (χωρίς να ενοχλήσει ή να ενοχληθεί από άλλους, να καπνίσει, να αφήσει τα μωρά να κοιμηθούν στο πίσω κάθισμα κ.λπ.).

Στο peak έφθασαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν μετρούσαν 4.000 drive-in σε διάφορες, αγροτικές κυρίως, περιοχές της Αμερικής, με τη μόδα να έχει επεκταθεί και στην Ευρώπη.

Η πτώση…

Παρά τη μεγάλη τους επιτυχία, οι drive–in κινηματογράφοι είχαν φθάσει στα όριά τους. Το πρώτο ράπισμα στις πωλήσεις το δέχτηκαν τη δεκαετία του ’60, όταν εμφανίστηκε η ιδιωτική τηλεόραση και αρκετά αργότερα το VCR. Σιγά σιγά, οι οικογένειες τους γύρισαν την πλάτη, με τα περισσότερα drive-in να απευθύνονται πλέον, παίζοντας ερωτικές ταινίες, σε ζευγάρια.

Παράλληλα, οι αυξημένες τιμές στη γη και η «συρρίκνωση» του αυτοκινήτου (ελέω πετρελαϊκής κρίσης) οδήγησαν πολλούς ιδιοκτήτες να εγκαταλείψουν τα drive-in. Αγκάθι ανέκαθεν αποτελούσε και ο καιρός, με τους ιδιοκτήτες τους να προσεύχονται να έχει καλό καιρό τα Σαββατοκύριακα - υπήρχαν περιπτώσεις drive-in που «εξαφανίστηκαν» εν μία νυκτί από τυφώνες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η μόδα των drive-in δεν έπιασε στη χώρα μας. Ο λόγος ήταν προφανής, καθώς, όταν ήρθαν στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο ήταν ακόμα είδος πολυτελείας. Την ίδια στιγμή, η φήμη τους στιγματίστηκε καθώς κατάντησαν να παίζουν σχεδόν αποκλειστικά ερωτικές ταινίες.