Είναι
κοινώς αποδεκτό ότι ορισμένοι πελάτες δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Συνήθως πρόκειται
για άτομα που προβάλλουν παράλογες απαιτήσεις, είναι αγενείς, κακοπληρωτές ή
μιλούν απαξιωτικά στο προσωπικό.
Πώς,
όμως, πρέπει να χειρίζεται μία επιχείρηση τους «κακούς» πελάτες; Οι πελάτες αυτοί
είθισται να «απολύονται» καθώς αποτελούν πηγή προβλημάτων. Για ορισμένες
επιχειρήσεις, που σέβονται το προσωπικό τους και το βλέπουν ως συνεργάτη, ένας τέτοιος
πελάτης δεν έχει καμία θέση στο πελατολόγιο τους.
Πριν
λίγο καιρό, σε εστιατόριο πολυτελούς ξενοδοχείου στην Αθήνα, που άνοιξε τις πύλες του πέρυσι, κατέφθασε ένα
ζευγάρι 70χρονων Ελλήνων για να δειπνήσει, μαζί με τα δύο του παιδιά. Όταν ο
σερβιτόρος κατέφθασε, μαζί με την βοηθό του, για να πάρει την παραγγελία, η ηλικιωμένη
κυρία, στη θέα της Φιλιππινέζας σερβιτόρας, αντέδρασε άμεσα λέγοντας στον
σύζυγό της μεγαλόφωνα: «Δεν δέχομαι να μας πάρει παραγγελία αυτή! Μοιάζει με
την παραδουλεύτρα μου».
Ταπεινωμένη η κοπέλα, έβαλε τα κλάματα και απομονώθηκε στον χώρο του προσωπικού, με τους
συναδέλφους της να προσπαθούν να την παρηγορήσουν.
Το
τραπέζι εντέλει εξυπηρετήθηκε κανονικά από έναν «γηγενή» σερβιτόρο, όμως κατά την
αποχώρησή του (ιδανική στιγμή, προκειμένου να μην εκτυλιχτεί σκηνή μπροστά σε άλλους
παρευρισκόμενους) του διαμηνύθηκε από τον μετρ ότι πλέον δεν είναι
ευπρόσδεκτο στο συγκεκριμένο εστιατόριο.
Με πολύ απλά λόγια, τέτοιους πελάτες τους στέλνουμε στην ευχή του θεού, εν προκειμένω στους ανταγωνιστές...
Με πολύ απλά λόγια, τέτοιους πελάτες τους στέλνουμε στην ευχή του θεού, εν προκειμένω στους ανταγωνιστές...