Πριν από λίγο καιρό μονοπώλησε το ενδιαφέρον των media η ιστορία με την μπριζόλα των 920 ευρώ, όπως ακριβώς είχε
συμβεί, πάλι στη Μύκονο, στις αρχές του καλοκαιριού, με τα χρυσά καλαμαράκια των 100 ευρώ.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές,
ενθυμήθηκα την έκπληξη που βίωσα όταν έμαθα πόσο πληρώνει τους καθηγητές του διάσημο
αμερικάνικο πανεπιστήμιο, που βρίσκεται στην Αθήνα, το οποίο τέτοια εποχή μάλιστα
διαφημίζει τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες του (κάθε μαθητής πληρώνει γύρω στα
10-15 χιλιάδες ευρώ το χρόνο), υπέρ το δέον, στην τηλεόραση. Ε, λοιπόν, αυτό το
φημισμένο πανεπιστήμιο πληρώνει τους καθηγητές του (μιλάμε για ανθρώπους με
μεταπτυχιακό ή/και διδακτορικό) μόλις 8 ευρώ την ώρα!!!
Το ίδιο λίγο-πολύ, όσον αφορά
τουλάχιστον στο σκέλος της τιμολόγησης, ισχύει και στον τουρισμό, όπου και εκεί
επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας. Γιατί, δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι
υψηλές τιμές (εξάλλου, υπάρχει η αγορά που θα στηρίξει τέτοια αγαθά), όσο το
γεγονός ότι αυτά παράγονται από ανθρώπους οι οποίοι, σε μια προσπάθεια να
εξασφαλίσουν τα προς το ζην, βιώνουν καταστάσεις απείρου κάλλους. Δουλεύουν
ατελείωτες ώρες και κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς ρεπό (μέχρι να κλείσει η
σεζόν), «παστωμένοι» σε κοντέινερ και συχνά χωρίς ασφάλιση (αν και ο κανόνας
είναι η τετράωρη ασφάλιση).
Μετά σου λένε για brain drain, για όλους αυτούς τους νέους
και μορφωμένους, 420.000 περίπου, που έχουν εγκαταλείψει, στα χρόνια της κρίσης,
τη χώρα μας… Γιατί άραγε έφυγαν;
Το έχω ξαναγράψει, ότι η χώρα μας
έχει ανάγκη από σοβαρούς επαγγελματίες, όχι ''αρπαχτικά'' που περιμένουν μέσα
σε λίγους μήνες να βγάλουν τα σπασμένα όλης της χρονιάς. Σοβαρούς και συνεπείς επαγγελματίες, που βλέπουν τον υπάλληλο ως άνθρωπο και οι οποίοι φυσικά
αποδίδουν ένα μέρος των εσόδων τους, εκδίδοντας τις νόμιμες αποδείξεις
(ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μαγαζιά-επιχειρήσεις που υπερτιμολογούν τα προϊόντα τους),
στο κράτος. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς, και δεν μιλάω μόνο για τη
Μύκονο (αν και έχει την πρωτοκαθεδρία), δεν κάνουν τίποτα από δύο.
Αυτό είναι που με ενοχλεί
