Το 1964 ο καθηγητής
μηχανικής και μικροεφευρέτης Robert Kearns
εφηύρε τους υαλοκαθαριστήρες διακεκομμένης λειτουργίας, που καθάριζαν το παρμπρίζ
με παύση, κάθε λίγα δευτερόλεπτα, και οι οποίοι ήταν ιδανικοί για το ψιλόβροχο.
Ως τότε η ταχύτητα του μηχανισμού ήταν πολύ γρήγορη και έπρεπε ο οδηγός, όταν
έβρεχε, να τους κλείνει και να τους ανοίγει κάθε φορά που σταματούσε το
αυτοκίνητο στο φανάρι.
Η ιδέα προέκυψε όταν
ο Kearns, που είχε σχεδόν χάσει την όραση από το ένα του μάτι
όταν ο φελλός της σαμπάνιας –τη νύχτα του γάμου του- εκτοξεύτηκε με δύναμη στο
μάτι του, ενοχλήθηκε, ενώ οδηγούσε με ψιλόβροχο, από τη συνεχή κίνηση των
υαλοκαθαριστήρων. Τότε επινόησε έναν μηχανισμό που, ακολουθώντας το βλεφάρισμα του ανθρώπινου ματιού, θα κινείτο ανάλογα.
Ο Kearns
παρουσίασε την ιδέα του στις τρεις μεγάλες αμερικάνικες αυτοκινητοβιομηχανίες,
χωρίς όμως επιτυχία. Μάλιστα, η Ford, που αρχικά επέδειξε
ενδιαφέρον, τον προσέλαβε ως σύμβουλο αλλά σύντομα του ανακοίνωσε ότι δεν τον
χρειαζόταν άλλο καθώς η εφεύρεσή του ήταν άχρηστη.
Παρ’ όλα αυτά, το
1969 παρατήρησε έκπληκτος ότι και οι τρεις εταιρείες πρόσφεραν τους
υαλοκαθαριστήρες διακεκομμένης λειτουργίας ως προαιρετικό εξοπλισμό σε όλα τα
μοντέλα τους.
Σε έξαλλη κατάσταση, ο
Kearns, του οποίου η περιπέτεια έγινε ταινία (Flash Of Genius), μήνυσε
τη Ford το 1978 και την Chrysler
το 1982, καταφέρνοντας μετά από μία δεκαετία δικαστικών αγώνων, που του
κόστισαν 10 εκατ. δολάρια και ένα διαζύγιο (η σύζυγός του δεν άντεξε την εμμονή
του να δικαιωθεί), να κερδίσει περίπου 30 εκατ. δολάρια ως αποζημίωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δικαστήριο εκπροσώπησε ο ίδιος τον εαυτό του καθώς
κανένας δικηγόρος δεν καταδέχτηκε να τα βάλει με έναν κολοσσό.
