Σπάει όλα τα ρεκόρ ο ελληνικός τουρισμός (με αστερίσκους, όμως)...

1998: 6,2 εκατ. τουρίστες.

2010: 15 εκατ. τουρίστες.

2018: 32 εκατ. τουρίστες (εκτίμηση).

Η χρυσή χρονιά της Ελλάδας στον τουρισμό αναμένεται να είναι η φετινή. Για πρώτη φορά η χώρα μας θα σπάσει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, και το φράγμα των 32 εκατ. αφίξεων, κάνοντας τα ξένα ΜΜΕ να φιλοξενούν εκτενή ρεπορτάζ για το κατά πόσο μπορεί να «αντέξει» αυτά τα νούμερα και με ποιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος.

Ο κλάδος της φιλοξενίας, που μας κράτησε όρθιους την εποχή της μεγάλης κρίσης, έχει ανεβάσει στροφές, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη αύξηση σε αριθμό επισκεπτών που σημείωσε ευρωπαϊκός προορισμός μέσα στην τελευταία δεκαετία.

Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τους ανθρώπους του τουρισμού που βλέπουν  πληρότητες και έσοδα (μόνο το Μάιο παρουσίασαν αύξηση 34%) να παίρνουν την ανιούσα. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας άλλοτε παραμελημένος προορισμός, η Αθήνα, γνωρίζει φέτος στιγμές δόξης (όντας ένας προορισμός city-break), με τις αφίξεις να ξεπερνούν κατά πολύ τα πέντε εκατομμύρια που ήταν πέρυσι. Ούτε καν οι φονικές πυρκαγιές δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την ορμή της.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται εφησυχασμός. Οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού τουριστικού προϊόντος (και δεν αναφέρομαι μόνο στην υπερφορολόγηση και στο συνεπακόλουθό της, την παραοικονομία) εξακολουθούν να μας ταλανίζουν.

Η χώρα μας, συγκριτικά με τους ανταγωνιστές της, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από υψηλή εποχικότητα. Όλα αυτά σε μία χώρα που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε, σε αρκετές περιοχές με εύκρατο κλίμα, να έχει 12μηνο τουρισμό. Αποσπασματικά γίνονται κάποιες προσπάθειες για την ανάδειξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού, αλλά δεν φθάνουν.  Το μεγάλο μας χαρτί, ο πολιτιστικός τουρισμός, εξακολουθεί να παραμένει σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητος.

Ο υπερτουρισμός, πλέον, μας κτυπάει την πόρτα και πρέπει να λάβουμε άμεσα μέτρα. Πολλά νησιά, με την παρουσία και της Airbnb, δεν αντέχουν τόσους τουρίστες. Για τι επίπεδο υπηρεσιών θα μιλάμε και με τι περιβαλλοντικό κόστος (σ.σ. τα περισσότερα νησιά δεν έχουν ούτε καν ανακύκλωση ή μονάδες αφαλάτωσης);

Τα κρούσματα αισχροκέρδειας και κλοπών εις βάρος τουριστών (στα ΜΜΜ, στο τουριστικό κέντρο της πόλης κ.ά.) έχουν πάρει την ανιούσα. Ακόμα και στη Μύκονο λυμαίνονται Ρομά που κλέβουν και διακινούν ναρκωτικά. Στο δε κέντρο της Αθήνας, πορτοφολάδες, ντόπιοι και εισαγωγής, αλωνίζουν.

Δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να συνδέσουμε το τουριστικό προϊόν με την παραγωγική διαδικασία (πρωτογενή και δευτερογενή), ώστε να υπάρξει διάχυση των ωφελειών σε πολλαπλούς και ετερόκλητους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Αντ’ αυτού, για δεκαετίες ολόκληρες  «εξάγαμε» τσολιαδάκια και φθηνά σουβενίρ.

Και τέλος, ωραία όλα αυτά τα νούμερα, αλλά σε μεγάλο βαθμό αδυνατούμε να προσελκύσουμε τον ποιοτικό τουρίστα, αν και τα τελευταία 1-2 χρόνια 5στερα ξενοδοχεία ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια. Παραδομένοι χρόνια τώρα στο all inclusive και στους τουρίστες με βραχιολάκια (φθάσαμε σε σημείο να εισάγουμε τεράστιες ποσότητες μουσακά από την Κίνα – έτσι θα προωθήσουμε την πλούσια και μοναδική ελληνική μας κουζίνα ή τη δευτερογενή παραγωγή;) ή στον τουρισμό για νέους (άφραγκους) και άτακτους (βλ. Μάλια), καταφέραμε να χάσουμε τη μεγάλη εικόνα.

Απαιτείται όραμα και σχέδιο, προκειμένου να φθάσουμε, τώρα που ανταγωνιστές όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος και το Μαρόκο ανακάμπτουν, με ασφάλεια σε υψηλότερες κορυφές.