Ομολογώ ότι το άρθρο που διάβασα
για τη Θάσο με προβλημάτισε. Στο νησί αυτό λοιπόν εγκαινιάστηκε μία νέα
πολιτική, δήθεν, μάρκετινγκ, καθώς μία ξαπλώστρα τιμολογείται στα 50 ευρώ
(κάποιοι φαίνεται ότι ζήλεψαν τη Μύκονο)…
Επιχειρηματίας που νοικιάζει
ξαπλώστρες και ομπρέλες στην παραλία έθεσε λοιπόν ως προϋπόθεση για την
ενοικίαση την κατανάλωση φαγητών και ποτών αξίας 50 ευρώ στην παρακείμενη ταβέρνα
που διαθέτει.
Σε μια άλλη οργανωμένη παραλία,
για τις ξαπλώστρες της πρώτης σειράς ζητείται ελάχιστη κατανάλωση 20 ευρώ – για
τις λιγότερο προνομιακές πίσω σειρές το κόστος πέφτει στα 10 ευρώ.
Οσον αφορά τη διαμονή, τα απλά
δίκλινα ενοικιαζόμενα δωμάτια (χωρίς θέα) ακολουθούν λίγο-πολύ την ίδια λογική, καθώς
ξεκινούν από τα 80 ευρώ.
Μολονότι δεν έχω πάει ποτέ στη
Θάσο, γνωρίζω ότι προσελκύει, για προφανείς λόγους, κυρίως τουρίστες από τη
Βόρεια Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Δεν ξέρω πώς αυτοί οι τουρίστες, που μάλλον δεν
ανήκουν στην εύρωστη εισοδηματική τάξη, θα εκλάβουν αυτά τα φαινόμενα
αισχροκέρδειας, ιδιαίτερα από ένα νησί όπως η Θάσος.
Οι ντόπιοι επιχειρηματίες
δικαιολογούν αυτές τις πρακτικές καθώς, όπως λένε, η σεζόν συρρικνώθηκε, λόγω
καιρού και όχι μόνο, μετά βίας στον ενάμιση μήνα. Αν και, όπως διάβασα, την
άνοιξη είχαν 15% αύξηση στις κρατήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι η Θάσος είναι
απλώς μια μικρογραφία των περισσοτέρων ελληνικών προορισμών. Ενας προορισμός
όπου η αρπαχτή («να βγάλουμε τα σπασμένα όλης της χρονιάς») βασιλεύει – αν και
τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σοβαρές τουριστικές επενδύσεις από σοβαρούς
επιχειρηματίες.
Ενας προορισμός που πορεύεται
χωρίς σχέδιο, χωρίς μακροπρόθεσμο προγραμματισμό, χωρίς γνώση βασικών αρχών του
μάρκετινγκ και της ποιοτικής εξυπηρέτησης. Ενας προορισμός του οποίου πολλοί
άνθρωποι του τουρισμού αρέσκονται να δουλεύουν δύο-τρεις μήνες το καλοκαίρι,
αδιαφορώντας για μορφές εναλλακτικού τουρισμού που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν
και να επεκτείνουν τη σεζόν.
Ένας προορισμός που αντί να
αγκαλιάσει το διαδίκτυο για να προβληθεί, παραμένει πιστός σε ξεπερασμένες
πρακτικές, όπως είναι τα έντυπα και οι τουριστικές εκθέσεις. Ενας προορισμός χωρίς όραμα, χωρίς διάθεση να επενδύσει στα πλεονεκτήματα και να διαχειριστεί τα μειονεκτήματά του.
Για branding, ούτε λόγος, για USP (Unique Selling Proposition) τι μας λες τώρα;
για ενιαία τουριστική ταυτότητα και συνεργασία σε θέματα προβολής (ώστε, αφού
γίνουν επενδύσεις και βελτιωθούν οι υποδομές, να προσελκυστεί ένα ποιο
απαιτητικό κοινό) με άλλους κοντινούς δήμους, άστο καλύτερα. Χρέωσέ του την
ξαπλώστρα 50 ευρώ να τελειώνουμε…
Τι κρίμα!!! Τέτοιοι όμορφοι
προορισμοί να προσελκύουν κόσμο δύο μήνες το χρόνο. Ρε παιδιά, μήπως κάνουμε
κάτι λάθος;
