ΣΥΓΓΝΩΜΗ
Είναι η λέξη που δεν έχω ακούσει
ακόμη από επίσημα χείλη (αλλά και από όλους αυτούς που για δεκαετίες τώρα όχι
μόνο δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα, αλλά επέτρεψαν να δημιουργηθεί μία χώρα που
αρέσκεται να παραβιάζει οτιδήποτε). Είναι το ελάχιστο που έχουν να κάνουν, αλλά
δεν το κάνουν.
Μία συγγνώμη όχι απαραίτητα για
να παραδεχθούν την ανεπάρκειά τους (αν δεν το έχουν αντιληφθεί, τότε πέρα από
επικίνδυνοι είναι και ηλίθιοι). Αν δε πιστεύουν ότι όλα λειτούργησαν ρολόι, ας
ανοίξουν ένα βιβλίο διαχείρισης κρίσεων για να ξεστραβωθούν και να αντιληφθούν
τη γύμνια τους.
Μία συγγνώμη επειδή δεκαετίες
τώρα δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, επαναλαμβάνοντάς τα με τραγικές κάθε φορά
συνέπειες.
Μια συγγνώμη, που δεν σκύψαμε για
να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα που χρονίζει και μας πονάει. Ενα πλάνο κρίσης,
μία ομάδα από τους καλύτερους που θα ξέρει τι πρέπει να γίνει: α) πριν, β) κατά
τη διάρκεια και γ) μετά την κρίση. Αντ' αυτού, κάθε κυβέρνηση φρόντιζε, για
ψηφοθηρικούς λόγους, να διογκώσει τον δημόσιο τομέα.
Εστω, ρε παιδιά, μία ειλικρινή συγγνώμη
για αυτό που ονομάστηκε η δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά στον κόσμο στον 21ο
αιώνα. Μία συγγνώμη για τις δεκάδες ψυχές που κάηκαν, για αυτούς που έμειναν
πίσω, για τις περιουσίες που χάθηκαν, για μία, χωρίς τέλος, οικολογική
καταστροφή που συντελείται δεκαετίες τώρα.
Φοβάμαι, πάντως, ότι αντί για
συγγνώμη, σύντομα θα δούμε διάφορους μαϊντανούς (τους οποίους εμείς, οι άθλιοι,
ψηφίσαμε), κάθε πολιτικής απόχρωσης, να τσακώνονται στα τηλεπαράθυρα, πάνω
ακριβώς από τα αποκαΐδια...
