Το ιερό του Ποσειδώνα στον Πόρο και το Μουσείο της Τροίας...

Ευρισκόμενος στον πανέμορφο και καταπράσινο Πόρο για το Σχολείο Τουρισμού Οn Tour, αποφάσισα να επισκεφθώ το Ιερό του Ποσειδώνα, για το οποίο είχα μάθει από το σχολείο ότι, μαζί με τον Ναό στο Σούνιο και την Ακρόπολη, σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο.

Αν και ήμουν προετοιμασμένος, ρωτώντας ντόπιους και διαβάζοντας μπροσούρες, για το τι θα αντίκριζα, εντούτοις όταν έφθασα έμεινα με το στόμα ανοικτό. Τα συναισθήματα που με κυρίευσαν ήταν θλίψη και ντροπή.

Δεν υπήρχε φύλακας, η σκουριασμένη πόρτα ήταν ανοικτή, οι πινακίδες ελάχιστα κατατοπιστικές, ενώ διάσπαρτες ήταν ορισμένες αρχαίες πέτρες (όπως έμαθα, τα παλαιότερα χρόνια γηγενείς και μη, έκαναν «πλιάτσικο», αρπάζοντας πέτρες για να κτίσουν ή να διακοσμήσουν τα σπίτια τους…).

Με απλά λόγια, το ιερό του Παρθενώνα είναι σήμερα ένα ξέφραγο αμπέλι. Πολλοί μάλιστα τουρίστες, Ελληνες και ξένοι, το προσπερνούν χωρίς να το προσέξουν καν. Ένα μνημείο το οποίο θα έπρεπε να είναι ένα asset, ένας ελκυστικός προορισμός, ένας λόγος για να επισκεφθεί κάποιος το νησί (unique selling proposition στη γλώσσα του μάρκετινγκ), αυτό αποτελεί βαρίδι. Στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται, δεν θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται ούτε σε μπροσούρες ούτε πουθενά. Ειλικρινά λυπάμαι τον δύσμοιρο τουρίστα που θα φθάσει εκεί και θα αντικρίσει αυτή την εικόνα (δυστυχώς, οι αξιολογήσεις των ξένων στο TripAdvisor επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές)…

Αν το Ιερό ήταν σε κάποια άλλη χώρα…

Δυστυχώς έχουμε αποδειχθεί ανίκανοι να διαχειριστούμε την πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά – υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο χάνουμε 260 εκατομμύρια από την απαξίωσή του. Και βέβαια, το Ιερό του Ποσειδώνα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Με εξαίρεση την Ακρόπολη, το πολιτιστικό μας προϊόν είναι υποβαθμισμένο και αναξιοποίητο.

Εδώ φθάσαμε στο σημείο να δώσουμε έγκριση να ανεγερθεί εμπορικό κέντρο στην Ακαδημία Πλάτωνος, εκεί που γεννήθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο στον κόσμο – όταν στέλεχος μεγάλου τουριστικού οργανισμού από τη Γερμανία αντίκρισε την Ακαδημία Πλάτωνος είπε ότι «εμείς, αν το είχαμε αυτό, θα βγάζαμε εκατομμύρια κάθε χρόνο».

Στο εξωτερικό, τέτοια πολιτιστικά μνημεία αποτελούν κυριολεκτικά «χρυσωρυχείο», καθώς προσελκύουν ορδές τουριστών. Εκεί έχουν καθιερωθεί πρακτικές όπως το ετήσιο εισιτήριο εισόδου, το ηλεκτρονικό εισιτήριο, η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών (κάθε μνημείο έχει ιστοσελίδα και λογαριασμούς στα social media, ενώ apps αναπαριστούν την αρχαιότητα, κάνοντας το "προϊόν" πιο ελκυστικό τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά - έχουμε τέτοιες εφαρμογές και στην Ελλάδα), η διαμόρφωση διαφορετικών τιμών ανάλογα με την πελατεία, η αναζήτηση πολλαπλών πηγών εσόδων (π.χ. σουβενίρ, βιβλία, καφέ), η μίσθωση των χώρων, τα πακέτα χορηγών κ.λπ. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα εισιτήρια εκεί συνεισφέρουν μόλις στο 30% των εσόδων, από 86% σε εμάς. Αλλά αυτά είναι μάλλον ψηλά γράμματα για ορισμένους...

Το Μουσείο της Τροίας στην Τουρκία…

Την ίδια στιγμή στην Τουρκία, έχουν μια διαφορετική προσέγγιση. Κοντά στον χώρο όπου ο Σλήμαν ανακάλυψε τα ερείπια μιας σειράς αρχαίων πόλεων, θα ανοίξει τον Αύγουστο το Μουσείο της Τροίας (αν και η ακριβής τοποθεσία της ομηρικής Τροίας αμφισβητείται ανοιχτά).

Η πρόσβαση στο μουσείο θα γίνεται, όπως αναφέρει η Καθημερινή, υπογείως μέσα από μια δωδεκάμετρη ράμπα από ανεπίχριστο σκυρόδεμα, η οποία αντιπροσωπεύει μία σήραγγα στον χρόνο. Το κτίριο θα περιλαμβάνει εκτός από τους εκθεσιακούς χώρους, πωλητήριο, καφέ, εστιατόριο, εργαστήρια συντήρησης και χώρους αποθήκευσης για τη συλλογή –αρχαιολογικά ευρήματα 3.000 χρόνων– καθώς και τους «θησαυρούς της Ελένης της Τροίας», 24 χρυσά κομμάτια που επιστράφηκαν στην Τουρκία από τις Ηνωμένες Πολιτείες έπειτα από 125 χρόνια.

Τα συμπεράσματα δικά σας...