«Το
παιδί και το δελφίνι», μια καλοκαιρινή περιπέτεια έρωτα και μυστηρίου, ήταν η
πρώτη μεγάλη αμερικάνικη παραγωγή που γυρίστηκε, εν έτει 1956, στην Ελλάδα και
συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, στην Υδρα, τον Πόρο, τα Μετέωρα και την Ακρόπολη.
Η εν
λόγω παραγωγή, αν και δεν διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, θα περνούσε στην
αφάνεια αν δεν συνέτρεχαν δύο λόγοι. Πρώτον, η σεξοβόμβα Σοφία Λόρεν (η οποία πλαισιωνόταν από τον «άνευρο» και αρκετά κοντύτερό της, Αλαν Λαντ - περπατούσε πάντα πάνω σε μια ειδικά σχεδιασμένη ράμπα ώστε να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με την ιταλίδα σταρ). Ιδιαίτερα η χαρακτηριστική σκηνή όπου βγαίνει από το νερό με το βρεγμένο διάφανο φόρεμά της στις ακτές της Ύδρας, ήταν αυτή που την καθιέρωσε ως σύμβολο του σεξ.
Δεύτερο, τα απαράμιλλης ομορφιάς τοπία, που ανέδειξαν σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Αμερική την παρθένα και ανεπιτήδευτη, ακόμα, ομορφιά της Ελλάδας.
Αξέχαστη
πάντως παραμένει ακόμη και σήμερα η σκηνή στην οποία η Λόρεν τραγουδά σε σπαστά
ελληνικά, μαζί με τον Τώνη Μαρούδα, το «Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη;» μέσα
στο ταβερνάκι – το εν λόγω τραγούδι θα μεταφραζόταν σε διάφορες γλώσσες.
Η
ταινία, η πρεμιέρα της οποίας έγινε στη Νέα Υόρκη και είχε φιλανθρωπικό
χαρακτήρα για τα ορφανά της χώρας μας. έβαλε την Ελλάδα και κυρίως την Υδρα
στον τουριστικό χάρτη, η οποία υποδέχθηκε, ήδη από εκείνο το καλοκαίρι του ’57,
ορδές τουριστών. Μία, επίσης, «παρενέργεια» της ταινίας ήταν η αύξηση των
γεννήσεων που παρατηρήθηκε στην Υδρα εννέα μήνες μετά – η Σοφία Λόρεν είχε
προκαλέσει φρενίτιδα στον αντρικό πληθυσμό…
Δύο
χρόνια μετά, το 1959, ένας αμερικάνος
συγγραφέας καλούσε τους συμπατριώτες του να επισκεφθούν τα «χρυσά ελληνικά
νησιά του Αιγαίου», γράφοντας: «Οπως θα σας καλεί παντοτινά η Υδρα, με το
λιμάνι της εκείνο που μοιάζει σαν μια λησμονημένη σκηνοθεσία... Ηδη την έχετε
γνωρίσει από τις κινηματογραφικές βουτιές της Σοφίας Λόρεν στους ενάλιους
βυθούς της αναζητώντας "το παιδί με το δελφίνι"».
