Ως πιλότος
µαχητικού αεροπλάνου κατά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, ο Ουόρεν Αβις πέρα από τις
δύσκολες και επικίνδυνες εναέριες αποστολές είχε να αντιµετωπίσει ένα ακόµη
πρόβληµα, αυτή τη φορά στο έδαφος, όπου η µεταφορά του από το αεροδρόµιο στον
τελικό προορισµό του είτε µε ταξί είτε µε λεωφορείο ήταν σχετικά προβληµατική
και, το κυριότερο, χρονοβόρα. Όµως, ο Άβις σύντοµα θα έβρισκε τη λύση και θα
έκανε τη ζωή του, αλλά και τη ζωή των άλλων, αρκετά πιο εύκολη.
Έχοντας
εργαστεί για κάποιο διάστηµα ως πωλητής, ο Αβις κατατάχθηκε στον αµερικάνικο
στρατό, όπου ως πιλότος παρασηµοφορήθηκε. Όµως, σε όλα τα αεροδρόµια στα οποία
βρέθηκε τότε, σε Ευρώπη και Αµερική, παρατήρησε αγανακτισµένος ότι αυτό που
έλειπε ήταν ένα αξιόπιστο µέσο για να τον µεταφέρει στον προορισµό του.
Μάλιστα, για να αντιµετωπίσει το πρόβληµα αυτό, είχε φθάσει σε σηµείο να
«φορτώνει» στο αεροπλάνο του τη µοτοσικλέτα του, ώστε να µετακινείται αµέσως
µετά την προσγείωση.
Η λήξη του
πολέµου βρίσκει τον Άβις πίσω στην Αµερική, όπου αναλαµβάνει µία αντιπροσωπεία
της Ford στο Μίσιγκαν. Καθώς θυµόταν την εµπειρία του στον
πόλεµο, αρχίσει να επεξεργάζεται στο µυαλό του ένα νέο τύπο ενοικιάσεως
αυτοκινήτων, ο οποίος θα εστίαζε στα αεροδρόµια. Η ιδέα του µπορεί να ήταν
πρωτοποριακή, όµως και εξαιρετικά παρακινδυνευµένη, αφού ακόµη και η Hertz, η κορυφαία εταιρεία του κλάδου ενοικιάσεως αυτοκινήτων,
δεν είχε αποτολµήσει ποτέ κάτι ανάλογο.
Ως άνθρωπος
που λάτρευε τις προκλήσεις, ο Άβις, διαθέτοντας 10.000 δολάρια και δανειζόµενος
άλλα 75.000, ίδρυσε, το 1946, την Avis Airlines Rent-A-Car.
Τοποθέτησε, λοιπόν, γκισέ δίπλα στους χώρους παραλαβής των αποσκευών, όπου
ειδικά εκπαιδευµένοι υπάλληλοι ενηµέρωναν τους ταξιδιώτες για τους όρους
ενοικίασης αυτοκινήτου, τα σηµεία παραλαβής, τις ειδικές τιµές που ίσχυαν για
εταιρείες, καθώς και τα προσφερόµενα είδη ασφάλισης. Την ίδια στιγµή,
εξασφάλισε την άδεια των αεροπορικών εταιρειών και τοποθέτησε στις θήκες των
καθισµάτων ενηµερωτικά φυλλάδια – ήταν η πρώτη φορά που στις θήκες έµπαινε
υλικό που δεν σχετιζόταν µε την αεροπορική εταιρεία.
Ο
πολυµήχανος ιδρυτής δεν ήθελε όµως να αφήσει τίποτα στην τύχη. Συνεργάστηκε µε
την American Airlines, από τις κορυφαίες αεροπορικές εταιρείες της
εποχής, ξεκινώντας διαφηµιστική εκστρατεία από κοινού, όπου τονιζόταν τα
πλεονεκτήµατα που είχε κάποιος αν επέλεγε τις δύο εταιρείες.
Κατάφερε,
επίσης, να εξασφαλίσει τη διαρκή ανανέωση του στόλου των αυτοκινήτων,
γνωρίζοντας ότι οι Αµερικάνοι αρέσκονται να οδηγούν καινούρια µοντέλα
αυτοκινήτων. Η έφεσή του στις πωλήσεις αποδείχτηκε καθοριστική, αφού έπεισε τη Ford, παραθέτοντας το επιχείρηµα της δωρεάν δοκιµής των
αυτοκινήτων της, να τον προµηθεύει µία φορά το χρόνο, σε σχετικά χαµηλές τιµές,
µε οτιδήποτε καινούργιο κυκλοφορούσε στην αγορά. Με την κίνηση αυτή η Avis σύντοµα θα αποκτούσε τη φήµη εταιρείας µε ποιοτικά και
αξιόπιστα αυτοκίνητα.
Παρά τις
όποιες δυσκολίες παρουσιάστηκαν στην αρχή και οι οποίες είχαν να κάνουν κυρίως
µε το γεγονός ότι οι ταξιδιώτες δεν ήταν εξοικειωµένοι µε το πώς λειτουργούσε
το σύστηµα, αποδείχτηκε ότι η Avis είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Σαν να µην
έφθαναν όλα αυτά, η Hertz, που ήταν πεπεισµένη ότι ο ανταγωνιστής της δεν θα είχε
καµία τύχη, σύντοµα θα έβλεπε την Avis να «µπαίνει στα δικά
της χωράφια» και να αµφισβητεί µε αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία της.
Γνωρίζατε ότι...
Μέσα σε µία µόλις δεκαετία, η Avis –που κάποτε είχε ξεκινήσει µε δύο υπαλλήλους, λιγότερα
από 200 αυτοκίνητα και µόλις δύο σηµεία ενοικίασης, στο Ντιτρόιτ και την
Φλόριντα– θα γνώριζε εντυπωσιακή ανάπτυξη, σε τέτοιο σηµείο που θα εξελισσόταν
στη δεύτερη σε µέγεθος εταιρεία του κλάδου µετά τη Hertz. Τότε, σε µια προσπάθεια να χτυπήσει την πρώτη θέση,
υιοθέτησε το σλόγκαν «We are only No 2. We try harder», το οποίο, σύµφωνα µε τους ειδικούς του
µάρκετινγκ, υπήρξε ένα από τα πιο επιτυχηµένα σλόγκαν του 20ού αιώνα.
Το 1954, η Avis διέθετε 185 σηµεία ενοικίασης σε όλη την Αµερική και µια
ντουζίνα στο εξωτερικό, όµως ο ιδρυτής της, που αισθάνθηκε ότι είχε πια
εκπληρώσει το καθήκον του, την πούλησε για οκτώ εκατ. δολάρια, ποσό διόλου
ευκαταφρόνητο για τα δεδοµένα της εποχής. Για τον Άβις η πρόκληση ήταν να
δηµιουργήσει µια επιτυχηµένη επιχείρηση, όχι να τη διοικήσει. Συνήθιζε µάλιστα
να λέει ότι όταν άρχιζε να βαριέται µε µια ενασχόληση, τότε είχε έρθει ή ώρα
για να την ξεφορτωθεί. Ακολουθώντας πιστά αυτή τη φιλοσοφία, τα επόµενα χρόνια
ενεπλάκη σε τουλάχιστον 30 διαφορετικές επιχειρηµατικές δραστηριότητες, όπως
τράπεζες, ακίνητα, ξενοδοχεία, άντληση πετρελαίου κ.λπ.
Ο ιδρυτής
φάνηκε να απολαµβάνει αυτό που έκανε. Όπως, εξάλλου, δήλωσε κάποτε «Ποτέ δεν µε
ενδιέφερε να µοχθήσω για να κάνω µια περιουσία και να πεθάνω αίφνης από
καρδιακή προσβολή. Τα χρήµατα δεν έχουν καµία αξία, αν δεν ξέρεις πώς να τα
απολαύσεις». Τη δεκαετία του 1970, αποσύρθηκε σε µια πολυτελή έπαυλη σε µια
απέραντη φάρµα, όπου σχεδίαζε τις επόµενες επιχειρηµατικές του κινήσεις, ενώ
δεν παρέλειψε να συναναστρέφεται µε διασηµότητες του επιχειρηµατικού και
καλλιτεχνικού χώρου, όπως ο Χιου Χέφνερ, ιδρυτής του Playboy, ο Σάµι Ντέιβις Τζούνιορ και ο Κάρυ Γκραντ.
Ο Ουόρεν
Άβις, ο άνθρωπος που τόλµησε και έφερε στα αεροδρόµια τα αυτοκίνητα προς
ενοικίαση, παρέµεινε εξαιρετικά δραστήριος µέχρι λίγο πριν από το θάνατό του –
ως τα 89 του χρόνια φρόντιζε να µην εγκαταλείψει το αγαπηµένο του χόµπι, το water ski. Πέθανε πλήρης ηµερών, σε ηλικία 92 ετών, το
2007.
