Όλοι μεγαλώσαμε βλέποντας τις ταινίες και διαβάζοντας τα κόμικ του θρυλικού παραμυθά. Το όνομά του, για ολόκληρες γενιές, υπήρξε συνώνυμο της ψυχαγωγίας μικρών και μεγάλων. Πρόκειται αναμφίβολα για την κορυφαία προσωπικότητα των κινουμένων σχεδίων, που πάντα δήλωνε περήφανος ότι «υπάρχουν πολλοί Μίκυ Μάους μέσα μου». Μόνιμα χαμογελαστός στις φωτογραφίες και ευτυχισμένος, όπως ισχυριζόταν, ο Ουώλτ Ντίσνεϊ καλλιέργησε έντεχνα μια εικόνα, που του υπαγόρευσαν οι υπεύθυνοι των δημοσίων σχέσεων, που θα συνεισέφερε στη διάδοση της επωνυμίας του.
Ωστόσο, η αλήθεια για τον Ντίσνεϊ είναι κατά τι διαφορετική. Στην πραγματικότητα ο διάσημος παραμυθάς αλλά και δημιουργός των δημοφιλών θεματικών πάρκων, ήταν ένας άνθρωπος εγωπαθής, αλαζόνας, μεγαλομανής, τυραννικός, ρατσιστής και μισογύνης.
Υπήρξε αδιάφορος σύζυγος και πατέρας. Με τη σύζυγό του κοιμόταν επί 25 συναπτά έτη σε ξεχωριστά κρεβάτια, ενώ με τη μοναχοκόρη του, την Ντάιαν, ουδέποτε ασχολήθηκε. Στην δε επιχείρησή του δεν εργάστηκε ποτέ ούτε ένας μαύρος ενώ όσες γυναίκες συμμετείχαν στην παραγωγική διαδικασία περιορίστηκαν σε βοηθητικές εργασίες.
Εικάζεται ότι η συνεισφορά του στις διάσημες ταινίες του υπήρξε υποτυπώδης καθώς δεν δίσταζε να οικειοποιηθεί τις ιδέες των σχεδιαστών του. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι αδυνατούσε ακόμη και να σχεδιάσει την υπογραφή του, σήμα κατατεθέν της Ντίσνεϊ.
Ένθερμος αντικομουνιστής, δεν δίστασε να καταδώσει στον περιβόητο γερουσιαστή Μακάρθι, υπαλλήλους του, που ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν αριστεροί. Όντας απολυταρχικό αφεντικό, απαγόρευε στους υπαλλήλους του να έχουν μουστάκι ή μούσι.
Ακόμα και όταν κάποτε ερωτήθηκε για το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του, η απάντησή του ήταν άκρως κυνική: «Ήταν όλο αυτό το καταραμένο πράγμα, το ότι κατάφερα να κτίσω αυτό τον οργανισμό και να τον κρατήσω…». Δεν είπε κουβέντα για την οικογένειά του, που τον στήριξε τις δύσκολες στιγμές, όταν ήταν απένταρος, ή για τη χαρά που έδωσε σε εκατομμύρια παιδάκια όλου του κόσμου…
Ο Ουώλτ Ντίσνεϊ πέθανε το 1966 από καρκίνο του λάρυγγα, όντας μανιώδης καπνιστής πούρων. Εικάζεται ότι καταψύχθηκε σε υγρό άζωτο, ώστε, όταν η πρόοδος της τεχνολογίας το καταστήσει δυνατό, να επανέλθει «ως Μεσσίας» στη ζωή. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι παρά ένας ακόμη αστικός μύθος.
