Η σκοτεινή πλευρά του επιχειρείν

Γυρίζουμε το χρόνο πίσω, στα Χριστούγεννα του 1993, όταν ένας μεθυσμένος οδηγός φορτηγού έπεσε πάνω σε ένα Chevrolet Malibu, το οποίο έπιασε φωτιά, καθώς εξερράγη το ντεπόζιτο βενζίνης, με αποτέλεσμα τα τέσσερα παιδιά που επέβαιναν σε αυτό να υποστούν σοβαρά εγκαύματα. Η οδηγός έκανε μήνυση στην General Motors υποστηρίζοντας ότι παραβίαζε τους εθνικούς κανονισμούς ασφαλείας, ως προς το ντεπόζιτο βενζίνης του οχήματος.

Όπως αποδείχθηκε στη δίκη, η G.M. γνώριζε σχεδόν εξ αρχής ότι ο σχεδιασμός του Malibu και ιδιαίτερα η πρόβλεψη για το ντεπόζιτο της βενζίνης αύξαναν τον κίνδυνο έκρηξης.

Αν τώρα αναρωτιέστε για ποιο λόγο η εταιρεία δεν προχώρησε, ως είθισται, στην ανάκληση των οχημάτων, η απάντηση είναι simple mathematics (απλά μαθηματικά).

Η αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία είχε αναθέσει σε μηχανικό της να συντάξει έκθεση ανάλυσης του κόστους ενδεχόμενων ατυχημάτων αυτού του είδους. Τα ευρήματα της εξονυχιστικής μελέτης υπήρξαν άκρως αποκαλυπτικά: περίπου 500 ατυχήματα το χρόνο θα γίνονταν σε μοντέλα της G.M. με το κόστος ανά ατύχημα, εν είδει αποζημιώσεων που θα της επέβαλαν τα δικαστήρια, να ανέρχεται στα 200.000 δολάρια. Διαιρώντας, τώρα, το κόστος αυτό με το πλήθος των αυτοκινήτων του εν λόγω μοντέλου στους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους –περίπου 41 εκατ.-  το κόστος των εκρήξεων ανά αυτοκίνητο ήταν μόλις 2,4 δολάρια.

Αντιθέτως, αν η εταιρεία άλλαζε τον σχεδιασμό, ώστε να ανταποκρίνεται σε πιο αυστηρά πρότυπα λειτουργίας και ασφάλειας, το κόστος θα ήταν 8,59 ανά αυτοκίνητο, δηλαδή 6,2 δολάρια περισσότερα. Με πολύ απλά λόγια, την συνέφερε να πληρώνει αποζημιώσεις στα θύματά της παρά να προβεί σε βελτιώσεις στα αυτοκίνητά της.
Για την ιστορία, το 2008 η εταιρεία αυτή έφθασε στα πρόθυρα της πτώχευσης, για να σωθεί μόνο με την παρέμβαση του κράτους, των Αμερικάνων φορολογούμενων δηλαδή (αρκετούς από τους οποίους η ίδια η εταιρεία δεν δίστασε "να ρίξει στην πυρά").