Το Amphicar δεν υπήρξε ποτέ ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο, για τον πολύ απλό λόγο ότι ήταν αμφίβιο. Όπως χαρακτηριστικά θα δήλωνε ένας κάτοχος του ιδιότυπου αυτού οχήματος, «ήταν η γρηγορότερη βάρκα στη στεριά και το γρηγορότερο αυτοκίνητο στη θάλασσα».
Ο δημιουργός του, ο Γερμανός επιχειρηματίας Χανς Τρίπελ, άλλοτε σχεδιαστής αμφίβιων οχημάτων για τον γερμανικό στρατό, αποφάσισε να αξιοποιήσει την εμπειρία του σπεύδοντας το 1961 να κατασκευάσει κάτι ανάλογο για το ευρύ κοινό, έχοντας θέσει ως στόχο την παραγωγή 20.000 αυτοκινήτων ετησίως. Το αμφίβιο-αυτοκίνητό του θα έβγαινε σε τέσσερα χρώματα, θα είχε τετρακύλινδρη μηχανή Triumph, θα ήταν ανοιχτό και θα διέθετε δύο προπέλες για κίνηση στο νερό. Η δε τιμή του θα κυμαινόταν μεταξύ 2.800 και 3.300 δολαρίων.
Το Amphicar θα έμενε γνωστό και ως ‘’Μοντέλο 770’’, αφού στη θάλασσα η ταχύτητά του θα έφθανε τα 7 μίλια/ώρα ενώ στο δρόμο τα 70 μίλια/ώρα. Ενδιαφέρον ήταν επίσης το γεγονός ότι δεν διατέθηκε μέσω αντιπροσώπων αυτοκινήτων, αλλά καταστημάτων που πουλούσαν βάρκες και μηχανές θαλάσσης.
Παρά τα μεγαλόπνοα σχέδια του κατασκευαστή του, το Amphicar δεν θα μακροημέρευε, αφού η παραγωγή του θα διακοπτόταν το 1968. Αν και σήμερα θεωρείται το πλέον επιτυχημένο αμφίβιο-αυτοκίνητο και το μοναδικό που βγήκε ποτέ στη μαζική παραγωγή, δεν θα κατάφερνε ποτέ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του εμπνευστή του. Για την ιστορία, η πιο τρανταχτή αποτυχία αμφίβιου οχήματος χρεώνεται στον αμερικάνικο Στρατό, ο οποίος δαπάνησε 200 εκατ. δολάρια για την κατασκευή 1.400 φορτηγών που θα επέπλεαν στο νερό. Τελικά, αποδείχθηκαν προβληματικά αφενός διότι στη στεριά θα αντιμετώπιζαν μηχανικά προβλήματα, αφετέρου διότι στη θάλασσα θα κατέληγαν σαν βαρίδι στον πάτο.
Πάντως, όσοι έτυχε να οδηγήσουν ένα Amphicar μάλλον δεν εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα από τις επιδόσεις του, αλλά και από το γεγονός ότι το αμάξωμά του διαβρωνόταν από θαλασσινό νερό, με αποτέλεσμα να απαιτεί συχνά συντήρηση.
Συνολικά, βγήκαν από τη γραμμή παραγωγής 3.878 αυτοκίνητα, αρκετά από τα οποία κυκλοφορούν ως τις μέρες μας, με τη συντριπτική πλειοψηφία, πάνω από το 80%, να διατίθεται στην αμερικάνικη αγορά. Η απόφαση, όμως, το 1968 της αμερικάνικης κυβέρνησης να θέσει σοβαρούς περιορισμούς σε όσα εισαγόμενα αυτοκίνητα δεν πληρούσαν συγκεκριμένες προδιαγραφές, ουσιαστικά θα έβαζε πρόωρο τέλος στο Amphicar.
ΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ
«Μην βάζεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι» λέει το ρητό, το οποίο μάλλον αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό το βασικό λόγο για τον οποίο το Amphicar απέτυχε να πιάσει στην αγορά. Το εν λόγω αμφίβιο-αυτοκίνητο απευθυνόταν σχεδόν αποκλειστικά στην αμερικάνικη αγορά, που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά με αυτή την αγορά, όπως και έγινε, τότε απειλείται η βιωσιμότητα του εγχειρήματος.
Όμως και η τιμή του ήταν ‘’αλμυρή’’, αφού με τα ίδια χρήματα κάποιος θα μπορούσε να αγοράσει ένα Chevrolet μαζί με τη βάρκα και το τρέιλερ. Σαν να μην έφθαναν αυτά, οι μέτριες επιδόσεις του τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα, καθώς και η διάβρωση του αμαξώματος, ήταν επίσης δύο σημαντικά προβλήματα που δεν βρήκαν λύση. Δεν ήταν εξάλλου τυχαίο το καυστικό σχόλιο του περιοδικού Car and Driver: «Πήραν ότι χειρότερο θα μπορούσε να έχει ένα αυτοκίνητο και ότι χειρότερο θα μπορούσε να έχει μία βάρκα. Στο τέλος τα συνδύασαν»…