Τα πρώτα T-shirts απευθυνόταν σε εργένηδες που αδυνατούσαν να ράψουν κουμπιά...

Στις αρχές του 20ού αιώνα το κοντομάνικο μπλουζάκι, γνωστό και ως Τ-shirt (λόγω του σχήματός του - ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1920 από τον συγγραφέα Σκοτ Φιτζέραλντ), χρησιμοποιείτο κυρίως ως εσώρουχο (εξαίρεση αποτελούσαν οι σκλάβοι), κοινώς ως ένα κομμάτι ρούχου που δεν ήταν σε κοινή θέα.

Όλα έμελλε να αλλάξουν το 1904, όταν μία διαφήμιση σε περιοδικό, από την Cooper Underwear Company, ξεκίνησε να διαφημίζει το T-shirt όχι αποκλειστικά ως εσώρουχο, αλλά ως κανονικό ρούχο.

H διαφήμιση φιλοξενούσε δύο φωτογραφίες. Η πρώτη, με τίτλο "πριν", απεικόνιζε έναν νεαρό το βλέμμα του οποίου αποστρεφόταν την κάμερα καθώς ένιωθε ντροπιασμένος για την απώλεια όλων των κουμπιών και την αντικατάστασή τους από παραμάνες.

Η έτερη φωτογραφία, με τίτλο ''μετά'', που έδειχνε έναν γυμνασμένο μυστακοφόρο κύριο να καπνίζει πούρο και να φοράει ένα κοντομάνικο μπλουζάκι (η λαιμόκοψη του οποίου ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να βγει το ρούχο από το κεφάλι), έκλεινε με ένα σλόγκαν “no safety pins, no buttons, no needle, no thread” (χωρίς παραμάνες, χωρίς κουμπιά. χωρίς βελόνες, χωρίς ραφές).

Στόχος της διαφήμισης ήταν να επανοτοποθετήσει (repositioning στη γλώσσα του μάρκετινγκ) το ''bachelor undershirt'', όπως το αποκαλούσε, ως ένα άνετο ρούχο, ιδανικό για εργένηδες που δεν έχουν γυναίκα κοντά για να τους ράψει τα κουμπιά, το οποίο δεν χρειάζεται καμία «επέμβαση» (π.χ. αντικατάσταση κουμπιών).

Τα επόμενα χρόνια, το T-shirt κατέστη ιδιαίτερα δημοφιλές στις τάξεις των Αμερικάνων ναυτών, τη δεκαετία του’20 ανάμεσα στους εργένηδες ανεξαρτήτως ηλικίας και τη δεκαετία του ’40 ανάμεσα στους εφήβους, τα κολεγιόπαιδα και φυσικά τους στρατιώτες που επέστρεφαν από τον πόλεμο φορώντας τα μέσα από την στρατιωτική τους φόρμα.

Η αποθέωσή του έλαβε χώρα το 1951 με την ταινία ''Λεωφορείο ο Πόθος'' όπου πρωταγωνιστούσε ο Μάρλον Μπράντο φορώντας ένα στενό T-shirt που αναδείκνυε τα στιβαρά του μπράτσα. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι...