Πώς από το τζατζίκι, το σουβλάκι
και τον μουσακά περάσαμε, επιτέλους, στην παραδοσιακή ελληνική διατροφή…
Ένα case study άθλιου μάρκετινγκ…
Ο Ελληνας κατάφερε το ακατόρθωτο.
Για δεκαετίες ολόκληρες κατάφερε να ακυρώσει την γνήσια ελληνική κουζίνα, που
αποτελεί θεμέλιο λίθο της μεσογειακής διατροφής. Η ατέρμονη προσπάθειά του, που
βασίστηκε στην αναζήτηση του εύκολου κέρδους, στην έλλειψη εξειδικευμένων
γνώσεων και στην εκμετάλλευση των αδαών τουριστών, τελικά απέφερε καρπούς.
Καταφέραμε να συρρικνώσουμε την ελληνική διατροφή και να την ταυτίσουμε, στα
μάτια των ξένων, με συγκεκριμένα προϊόντα (ορισμένα αμφιβόλου ελληνικότητας),
όπως μουσακά, γύρο, τζατζίκι, χωριάτικη σαλάτα κ.ά.
Οι παράπλευρες απώλειες…
Ένα σημαντικό όπλο που είχαμε στη
διάθεσή μας, καταφέραμε, με την ανοχή της πολιτείας, να το κάνουμε να
εκπυρσοκροτήσει στα ίδια μας τα χέρια. Αντί να αναδείξουμε τα οφέλη της
ελληνικής κουζίνας και να τη συνδέσουμε με το τουριστικό μας προϊόν, εμείς
ακολουθήσαμε τον εύκολο δρόμο. Φθάσαμε μάλιστα σε σημείο να αναζητήσουμε φθηνά
υποκατάστατα για να κατεβάσουμε ακόμη περισσότερο το κόστος. Τα παραδείγματα
είναι αμέτρητα: λευκό τυρί αντί για την ελληνική φέτα, ακόμη και παρασκευή
μουσακά στην Κίνα για τις ανάγκες που γεννά το all inclusive στη
Ρόδο.
Ως εκ τούτου, βάλαμε τρικλοποδιά
στον ίδιο μας τον εαυτό. Καταδικάσαμε τις εξαγωγές γνήσιων ελληνικών προϊόντων
σε μαρασμό με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική οικονομία - το ένα τρίτο των
εξαγωγών προς Γερμανία είναι τρόφιμα και ποτά και κύριοι «πρέσβεις» αυτών των
προϊόντων είναι τα ελληνικά εστιατόρια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εξαγωγείς φέτας
στην Ευρώπη αντιμετώπισαν προβλήματα καθώς οι Ευρωπαίοι, που κατά τη διάρκεια
των διακοπών τους στη χώρα μας είχαν γευτεί το λευκό τυρί, αδυνατούσαν να
πιστέψουν ότι αυτή ήταν η πραγματική φέτα.
Κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει…
Τα τελευταία χρόνια,
παρατηρείται, επιτέλους, μία στροφή. Η αρχή έγινε με την καθιέρωση του ελληνικού
πρωινού στα ξενοδοχεία, που μύησε τους τουρίστες στους θησαυρούς της τοπικής
κουζίνας. Συν τοις άλλοις, μια νέα γενιά επιχειρηματιών στο χώρο της εστίασης
και της φιλοξενίας αποφάσισε να «ξεθάψει» παραδοσιακές συνταγές, συστατικά και
πιάτα (βλέπε σταμναγκάθι, φάβα, σαλάτα με φακές, σερβιρισμένες σε καλαίσθητο
περιβάλλον) και να τα προσφέρει στο κοινό, που διψούσε για νέες εμπειρίες.
Τα Navarino Icons, για παράδειγμα, που
παράγονται από ντόπιους παραγωγούς της Μεσσηνίας και καταναλώνονται από τους
επισκέπτες του Costa Navarino,
πρόσφατα κέρδισαν μία ακόμη διάκριση, καθώς το Εξαιρετικό Παρθένο Ελαιόλαδο
Navarino Icons ανακηρύχθηκε ως Εξαιρετικό Παρθένο Ελαιόλαδο για το 2016.
Αλλάζουν και τα ελληνικά
εστιατόρια στη Γερμανία…
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutsche Welle, στη Γερμανία τα
ελληνικά εστιατόρια με την γαλανόλευκη και τα αγάλματα με το Δία και την
Αφροδίτη να φιγουράρουν στις γωνιές και στα οποία κάποιος μπορεί να απολαύσει
σουβλάκι, γύρο, μπιφτέκι και τζατζίκι, αρχίζουν σιγά σιγά να παραχωρούν τη θέση
τους σε άλλα πιο εκλεπτυσμένα, τόσο ως προς το design όσο και
ως προς το προσφερόμενο προϊόν.
Κάπως έτσι οι Γερμανοί
καταναλωτές μυούνται σε εκλεκτά ελληνικά προϊόντα όπως μοναστηριακή σούπα, βιολογικά
κρασιά, αλλαντικά χωρίς συντηρητικά, καλαμαράκια με σπανάκι, φάβα, γλυκό του
κουταλιού από τζίντζερ και λεβάντα που παρασκευάζει οικοτεχνία στη Θεσσαλία,
μαρμελάδα από ντοματίνια, καθώς και σαλάτα με φακές.
Σύμφωνα με το γερμανικό
δημοσίευμα, αυτή η νέα εικόνα της Ελλάδας, αν και στην αρχή ξένισε («στην αρχή έμπαιναν
πελάτες μέσα, όταν το μαγαζί δεν ήταν γνωστό, άνοιγαν τον κατάλογο, διάβαζαν,
δεν έβρισκαν το γύρο, το σουβλάκι, το μπιφτέκι, τον έκλειναν ευγενικά και
έφευγαν» δήλωσε γλαφυρά ένας Ελληνας εστιάτορας). αρέσει τόσο στους Γερμανούς όσο
και στον ξένο πληθυσμό της κάθε περιοχής, ιδίως Ιάπωνες και Γάλλους. Οι Ελληνες
μετανάστες, από την άλλη, δυστυχώς δεν αποτελούν μία από τις αγορές-στόχους
αυτών των πρωτοποριακών μαγαζιών – εξάλλου, σε αντίθεση με άλλους
λαούς, όπως οι Εβραίοι, δεν φημιζόμαστε για την αλληλεγγύη μας.
