Αν η
ενεργητικότητα, η δίψα για διάκριση, η υποµονή και η επιµονή είναι βασικά
συστατικά της επιτυχίας, τότε ο ιδρυτής των KFC τα είχε όλα. Ήταν το 1956, όταν
ο 66χρονος Χάρλαντ Σάντερς, σε μια ηλικία όπου άλλοι θα είχαν αποσυρθεί, άρχισε
µια νέα καριέρα, η οποία, σε αντίθεση µε ό,τι είχε επιχειρήσει µέχρι τότε,
αποδείχθηκε προσοδοφόρα.
Γόνος φτωχής
αγροτικής οικογένειας από την Ιντιάνα, ο Σάντερς βίωσε από µικρός τη σκληρή
πλευρά της ζωής. Στα πέντε του έµεινε ορφανός από πατέρα, στα εφτά µαγείρευε για
τα αδέρφια του, στα 11 εργαζόταν σε µια φάρµα για δύο μόλις δολάρια το µήνα,
ενώ στα 12 ο πατριός του τον πέταξε έξω από το σπίτι.
Έτσι λοιπόν
αρχίζει η περιπλάνηση του φτωχού νεαρού, ο οποίος θα απασχοληθεί σε διάφορες
φάρµες, στο σιδηρόδροµο, σε ασφαλιστική εταιρεία, σε πλοίο, σε εταιρεία
παραγωγής φωταερίου και ως πωλητής. Είχε φθάσει τα 40 χρόνια, όταν διαπίστωσε
ότι δεν άντεχε άλλο να δουλεύει για άλλους και πήρε την απόφαση να γίνει ο
ίδιος αφεντικό του εαυτού του. Η απαρχή θα γίνει λίγο µετά το Κραχ του 1929,
όταν η Shell παραχώρησε στον Σάντερς τη διεύθυνση ενός βενζινάδικου στο
Κεντάκι. Αν και η εποχή δεν ήταν η καλύτερη, ο Σάντερς τα κατάφερε µια χαρά
χάρη κυρίως στην απαράμιλλη εξυπηρέτηση που προσέφερε. Έπλενε τα τζάµια των
αυτοκινήτων, γέµιζε το ψυγείο τους, ενώ έλεγχε και τα λάστιχα για να δει αν
χρειάζονταν αέρα, ακόµα και σε όσους απλώς σταµατούσαν για να ρωτήσουν κάτι.
Σε µια
προσπάθεια να αυξήσει το πενιχρό του εισόδηµα, άρχισε να μαγειρεύει σπιτικά,
πρόχειρα φαγητά. Το πρώτο του «εστιατόριο» ήταν ένα µικρό δωµάτιο δίπλα από το
βενζινάδικο, µε ένα τραπέζι και έξι καρέκλες. Αργότερα, άνοιξε ακριβώς απέναντι
ένα κανονικό εστιατόριο χωρητικότητας 142 ατόμων, όπου άρχισε να παρασκευάζει
φαγητά µε κοτόπουλο, χοιροµέρι, λαχανικά και µπισκότα µε συνταγές που είχε
µάθει από τη µητέρα του.
Σιγά σιγά το
νέο εστιατόριο έγινε γνωστό για το καλό φαγητό, τη σπιτική ατµόσφαιρα και το
πεντακάθαρο περιβάλλον. Το πλέον δηµοφιλές έδεσµα ήταν το τηγανητό κοτόπουλο,
που βασιζόταν σε µια σπιτική συνταγή 11 χορταρικών και καρυκευµάτων, την οποία
ο Σάντερς βελτίωνε συνεχώς. Το πρόβληµά του, όµως, ήταν ο χρόνος, αφού το
συγκεκριµένο πιάτο απαιτούσε µισή ώρα για να προετοιµαστεί, κάτι που απογοήτευε
όσους επισκέπτες βιάζονταν.
Εκείνη την
εποχή, όµως, παρουσιάστηκε στην αγορά ένα νέο προϊόν που ετοίµαζε το φαγητό σε
λίγα µόλις λεπτά, η χύτρα, την οποία ο Σάντερς έσπευσε να προµηθευτεί αµέσως.
Μετά από πολλά πειράµατα, κατάφερε να βελτιώσει ακόµη περισσότερο τη γεύση του
κοτόπουλου και να περιορίσει το χρόνο προετοιµασίας στα οκτώ λεπτά. Το νέο
πιάτο ονοµάστηκε Kentucky Fried Chicken και σύντοµα έγινε δηµοφιλές σε όλη την
πολιτεία του Κεντάκι, σε σηµείο που ο κυβερνήτης του τού έδωσε το 1936 τον
τίτλο του «συνταγµατάρχη», ως αναγνώριση για τη συνεισφορά του στην κουζίνα του
Κεντάκι, τον οποίο δεν απαρνήθηκε στην υπόλοιπη ζωή του.
Όµως, οι
καλές µέρες έµελλε να τελειώσουν. Το 1939, µετά από µια φωτιά, ο Συνταγµατάρχης
κατάφερε και ξαναέφτιαξε το εστιατόριο και πρόσθεσε ένα πολυτελές µοτέλ, όπου
καλωσόριζε τους επισκέπτες προσωπικά. Όµως, στη δεκαετία του 1950 ανακοινώθηκε
ότι θα κατασκευαζόταν κοντά ένας άλλος σύγχρονος αυτοκινητόδροµος, κάτι που
ουσιαστικά καταδίκαζε σε παρακµή την επιχείρηση του Σάντερς, ο οποίος µη
έχοντας άλλη ευκαιρία την πούλησε σε τιµή ευκαιρίας, µόλις 75.000 δολάρια. Με
τα χρήµατα αυτά αποπλήρωσε τα υπέρογκα δάνεια που χρωστούσε και «βρέθηκε στο
δρόµο» εισπράττοντας µόνο το επίδοµα ανεργίας των 105 δολαρίων.
Όµως, ο
66χρονος, πια, Σάντερς δεν το έβαλε κάτω και άρχισε να περιοδεύει στα
εστιατόρια µαζί µε ό,τι πολυτιµότερο είχε: την αγαπηµένη του χύτρα, τη µυστική
συνταγή και ένα δοχείο 20 κιλών γεµάτο µε καρυκεύµατα. Σε κάθε εστιατόριο, ο
Συνταγµατάρχης προσφερόταν να µαγειρέψει για τον ιδιοκτήτη και τους υπαλλήλους
του. Αν τους άρεσε το φαγητό, τότε πρότεινε να τους πουλήσει τα καρυκεύµατα και
να τους δείξει πώς παρασκευάζεται το κοτόπουλο. Ως αντάλλαγµα θα έπαιρνε
τέσσερα σεντ για κάθε πιάτο που πωλείτο, µια συµφωνία που επισφραγιζόταν
αποκλειστικά και µόνο µε µια χειραψία.
Το εγχείρηµα
πέτυχε και µέχρι το 1964 είχε συνεργαστεί με 600 τουλάχιστον εστιατόρια µε
τζίρο 36 εκατ. δολάρια ετησίως. Την ίδια χρονιά ο ασπροµάλλης και πάντα
ντυµένος στα άσπρα, προκειµένου να δικαιολογήσει τον τίτλο του, Σάντερς πούλησε
την επιχείρησή του για δύο εκατ. δολάρια µε την προϋπόθεση να παραµείνει επί
των επάλξεων ως εκπρόσωπός της στα ΜΜΕ. Επτά χρόνια αργότερα, το 1991, τα
Kentucky Fried Chicken, που µετονοµάστηκαν σε KFC όταν στο µενού προστέθηκαν
και άλλα πιάτα πέρα από το κοτόπουλο αλλά και για να µην τονίζεται ο όρος
«fried» (τηγανητό), πουλήθηκαν σε άλλη επιχείρηση έναντι 275 εκατ. δολαρίων.
Ο «Συνταγµατάρχης
Σάντερς» µε το σπινθηροβόλο βλέµµα, που το 1974 ψηφίστηκε ως η δεύτερη
αναγνωρίσιµη διασηµότητα παγκοσµίως, συνέχισε να περιοδεύει στα εστιατόρια της
αλυσίδας που είχε ιδρύσει (υπολογίστηκε ότι κάθε χρόνο κάλυπτε µια απόσταση
γύρω στα 200.000 χιλιόµετρα) µέχρι το 1980, όταν χτυπήθηκε από λευχαιµία και
πέθανε. Για τέσσερις μέρες όλες οι σημαίες της πολιτείας του Κεντάκι θα
κυματίζουν μεσίστιες. Ωστόσο, το χαµογελαστό του πρόσωπο, εξακολουθεί να µας
«συντροφεύει» μέχρι και σήμερα καθώς κοσμεί το λογότυπο της KFC, στα
καταστήματα της οποίας συρρέουν σε καθημερινή βάση 12 εκατομμύρια πελάτες.
Πηγή: "Γνωστά Ονόματα Αγνωστες Ιστορίες 2'' (εκδ. Σταμούλης)
