Εμαθα πρόσφατα
ότι για το πολύπαθο βιοκλιματικό κτίριο του Κεράνη, συνολικής έκτασης 40.000
τ.μ., για το οποίο δαπανήθηκαν περί τα 70 εκατ. ευρώ για να αξιοποιηθεί από το
Δημόσιο, που παραμένει κενό επί 14 χρόνια, πληρώνουμε 221.000 ευρώ τον μήνα (!),
ήτοι 2,6 εκατ. το χρόνο. Σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών το
Δημόσιο, εμείς δηλαδή, πληρώνει τα εξής τον μήνα: ΚΕΦΟΜΕΠ 32.870 ευρώ, ΚΕΜΕΕΠ
18.440 ευρώ, ΥΕΔΔΕ 15.360 ευρώ, ΕΜΥΣ 11.235 ευρώ, ΔΕΔ 8.000 ευρώ, ΣΔΟΕ 135.000
ευρώ.
Το πάρτι βέβαια
καλά κρατεί. Πρόσφατα το υπ. Παιδείας άλλαξε δύο φορές όνομα. Χρειάστηκε
τεράστιο κονδύλι για να αλλάξουν λογότυπα, τυπωμένα έγγραφα και σφραγίδες. Στρατόπεδο
δεν έκλεισε επειδή ο σουβλατζής έπεισε βουλευτή ότι τα φανταράκια κάνουν
κατανάλωση σε γύρο. Πληρώνουμε, επίσης, 650.000 το χρόνο για τυπογραφείο που
δεν χρησιμοποιείται, 11,5 εκατ. για αλληλογραφία και 50 εκατ. για ενοίκια. Οι
υπάλληλοι τριών δημόσιων υπηρεσιών αρνήθηκαν να μετεγκατασταθούν σε άλλο
ιδιόκτητο κτίριο. Κόστος: 10 εκατ. ετησίως…
Θα περίμενε
κανείς ότι εν καιρώ κρίσης, οι κυβερνώντες (δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις)
θα προσπαθούσαν να βάλουν μία τάξη σε αυτό το απαράδεκτο χάλι, βάζοντας φρένο στις
δαπάνες του Δημοσίου. Αμ δε. Υπάρχει πιο εύκολη, και δοκιμασμένη, λύση,
σκέφτηκαν, και η οποία προφανώς δεν θα δυσαρεστήσει τον κομματικό τους «στρατό».
Η αύξηση, για
πολλοστή φορά, της φορολογίας (έμμεσης και άμεσης) φυσικών και νομικών
προσώπων. Τα συνήθη υποζύγια δηλαδή. Με τον τρόπο αυτό στέλνουν στο απόσπασμα
την επιχειρηματικότητα, ιδιαίτερα τη νεοφυή (νέους ανθρώπους, δηλαδή, οι οποίοι μέσα στην κρίση τόλμησαν να ακολουθήσουν το επιχειρηματικό τους όνειρο), η οποία αντί στο πρόσωπο του
κράτους να βρει, τις δύσκολες αυτές στιγμές, έναν σύμμαχο, βρίσκει έναν εχθρό
που ορθώνει συνέχεια προσκόμματα (αλήθεια, τι να περιμένει κανείς από υπουργούς
και πρωθυπουργούς που δεν έχουν εργαστεί ποτέ, που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο
στον ιδιωτικό τομέα).
Κάποιοι εξακολουθούν
να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυξάνοντας τους φόρους, θα αυξηθούν και τα
φορολογικά έσοδα, κάτι που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια δεν συμβαίνει στην
πράξη, και ότι θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά, έχουν περάσει οκτώ
χρόνια και ανάπτυξη δεν έχουμε δει. Λόγω εγκληματικά λανθασμένων ενεργειών αυτή
η κρίση είναι βαθύτερη και από το περίφημο Κραχ του ’29 – η αμερικανική οικονομία
πέρασε σε θετικό έδαφος μετά το 4ο έτος ύφεσης.
Κάποιοι εξακολουθούν
να πιστεύουν ότι με «ασπιρίνες» θα ρίξουν την ανεργία, θα προσελκύσουν
επενδύσεις (άλλο ανέκδοτο αυτό: στην ανταγωνιστικότητα συναγωνιζόμαστε χώρες
τριτοκοσμικές) και θα ανατάξουν την οικονομία. Τους προτείνω να βγουν από τη
γυάλα τους και να συναναστραφούν με καταναλωτές και ανθρώπους της αγοράς, να
αφουγκραστούν τα προβλήματά τους, μήπως κάποια στιγμή κατανοήσουν το συνεχές,
τα τελευταία χρόνια, «έγκλημα» που διαπράττουν.
Αφήστε λοιπόν, κύριοι ανεπάγγελτοι (νυν και πρώην), την υγιή επιχειρηματικότητα ήσυχη και διορθώστε πρώτα τα του οίκου σας.
