Πέρυσι οι ανασκαφές στην Αμφίπολη
κυριαρχούσαν στον εθνικό και στο διεθνή Τύπο. Ολοι μιλούσαν για μία πολύ μεγάλη
ανακάλυψη ενώ πλήθος πολιτικών παρήλασε από τον αρχαιολογικό χώρο, για να
δείξει, δήθεν, ότι ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό της χώρας μας.
Σήμερα, με τα φώτα των προβολέων
να έχουν σβήσει, η κατάσταση είναι διαφορετική, καθώς η Αμφίπολη ρημάζει. Οι
ανασκαφές καρκινοβατούν, απαιτούνται επειγόντως έργα αποστράγγισης, υπάρχει
σοβαρός κίνδυνος να σημειωθούν πτώσεις χωμάτινων όγκων. Με απλά λόγια, αυτό το υπέροχο
μνημείο έχει αφεθεί στη μοίρα του.
Και θα πει κάποιος τώρα, ότι υπάρχει
ανθρωπιστική κρίση στη χώρα, δεν υπάρχουν κονδύλια γι’ αυτό το μνημείο. Συμφωνώ
απολύτως. Υπάρχει όμως εναλλακτική λύση; Η απάντηση είναι «ναι». Αν πραγματικά
θέλουμε να σωθεί το μνημείο της Αμφίπολης και να μην έχει την τύχη τόσων άλλων
που παραμελήθηκαν και σβήστηκαν από τον χάρτη, θα πρέπει να αναλάβει ο
ιδιωτικός τομέας. Αναφέρομαι στο θεσμό της χορηγίας, έναν θεσμό τόσο παλιό όσο
και η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού – από τον 5ο π.Χ. αιώνα οι
εύποροι άνδρες προσκαλούνταν να υποστηρίξουν εκδηλώσεις τέχνης και πολιτισμού.
Δυστυχώς στη χώρα μας η χορηγία
έχει σε μεγάλο βαθμό δαιμονιοποιηθεί. Πολλοί θα μιλήσουν για ξεπούλημα της πολιτιστικής
μας κληρονομιάς, για εμπορευματοποίηση ή «ιδιοτελείς σκοπούς». Όμως αν
πραγματικά θέλουμε να αναδείξουμε και να συντηρήσουμε το πολιτιστικό προϊόν της
χώρας μας, κάτι που θα αποτελέσει τονωτική ένεση για τον πολιτιστικό τουρισμό, θα
πρέπει να ξεπεράσουμε αυτές τις παρωχημένες αντιλήψεις και να κοιτάξουμε
μπροστά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την
Ιταλία, όπου μια από τις βαριές βιομηχανίες της Ιταλίας, η μόδα, έρχεται όχι
μόνο να αναπληρώσει το κράτος στη συντήρηση μνημείων, αλλά να πάρει την
πρωτοβουλία κινήσεων και να κερδίσει τις εντυπώσεις, καθώς μεγάλοι οίκοι μόδας
εφαρμόζουν εκτενή προγράμματα αναστήλωσης που συνολικά αντιστοιχούν σε δεκάδες
εκατομμύρια ευρώ. Τα παραδείγματα είναι εντυπωσιακά, καθώς ήδη εφαρμόζονται
προγράμματα αναστήλωσης σε κορυφαία μνημεία της Ιταλίας: Κολοσσαίο (χορηγία από
Tod’s 25 εκατ. ευρώ). Φοντάνα ντι Τρέβι (από Fendi 2 εκατ.). Πιάτσα ντι Σπάνια
(από Bulgari 1,5 εκατ.). Σκάλα του Μιλάνου (παλαιότερη χορηγία Tod’s 5 εκατ.).
Uffizi στη Φλωρεντία (από Salvatore Ferragamo 600.000). Galleria Vittorio
Emanuele II στο Μιλάνο (από Versace 1,5 εκατ. και από Prada 1,5 εκατ.).
Αν όντως θέλουμε να αφήσουμε κάτι
στις επόμενες γενιές, ας μιμηθούμε άμεσα το παράδειγμα της Ιταλίας. Ας δημιουργηθεί
μία ομάδα που θα ετοιμάσει ένα σχέδιο και θα έχει ως αποκλειστικό στόχο να
αναζητήσει χορηγούς, εντός ή και εκτός συνόρων.
