Πρόσφατα
διάβασα ένα ιδιαίτερα διαφωτιστικό και συνάμα σοκαριστικό άρθρο στην εφημερίδα
Καθημερινή. Εισάγουμε, λέει, κατεψυγμένη ζύμη από την Κίνα. Και όχι μόνο ζύμη,
αλλά και αμέτρητες κατεψυγμένες μερίδες μουσακά.
Ναι,
καλά το διαβάσατε. Οι ξενοδόχοι της Ρόδου (πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι οι μόνοι)
έχουν μια διαφορετική αντίληψη για τον τουρισμό, την ανάπτυξη και το παρεχόμενο
τουριστικό προϊόν.
Παραδομένοι
στην πρακτική του all
inclusive
(φθηνά
πακέτα διακοπών όπου όλα είναι προπληρωμένα), καταφεύγουν στην εύκολη λύση της εισαγωγής
κατεψυγμένης ζύμης προκειμένου να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση σε ψωμάκια,
περίπου τέσσερα εκατομμύρια τεμάχια την ημέρα. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η
παραγωγή αυτή θα μπορούσε να γίνει στη Ρόδο από 500 φούρνους, δημιουργώντας άμεσα
ή έμμεσα περίπου 4.000 νέες θέσεις εργασίας.
Σαν
να μην έφθαναν όλα αυτά, στο άρθρο γινόταν αναφορά και για την εισαγωγή του
εθνικού μας πιάτου, του μουσακά, από την Κίνα. Κοινώς, σερβίρουμε στους τουρίστες
μουσακά made
in China. Η ανάδειξη της ελληνικής κουζίνας σε
όλο της το μεγαλείο! Μουσακάς από κινέζικες πρώτες ύλες και από κινέζικα χέρια
(ας μην με παρεξηγήσει κανείς, δεν έχω τίποτα με τους Κινέζους). Το αν
τηρούνται οι στοιχειώδεις προδιαγραφές ποιότητας και ασφάλειας είναι άλλο θέμα.
Τουλάχιστον, αν ήταν ντόπιος ο παραγωγός, μία επίσκεψη στις εγκαταστάσεις του
ίσως να περιόριζε τον ενδεχόμενο κίνδυνο.
Και
πολύ φοβάμαι ότι οι ξενοδόχοι της Ρόδου δεν είναι οι μοναδικοί. Πρόσφατα ένας φίλος
που εκμυστηρεύτηκε ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι προμήθειες για την σίτιση των
αθλητών του ολυμπιακού χωριού προέρχονταν από την Τουρκία…
Δεν
γνωρίζω αν το Υπ. Τουρισμού έχει επίγνωση της κατάστασης. Καλά τα νούμερα-ρεκόρ
για τις αφίξεις ξένων τουριστών, καλές οι εξαγγελίες για την ανάπτυξη
εναλλακτικών μορφών τουρισμού, όπως ο γαστρονομικός τουρισμός (sic), καλά και τα εντυπωσιακά βίντεο για
την προώθηση του τουρισμού.
Όμως,
νομίζω ότι στραβά αρμενίζουμε. Τι τουρισμό θέλουμε πραγματικά; Διότι, δυστυχώς,
η ποσότητα βαίνει εις βάρος της ποιότητας. Προσελκύοντας τουρίστες χαμηλού
εισοδηματικού επιπέδου, προσφέρουμε κατώτερο ποιοτικά προϊόν. Κάθε λογής
σουβενίρ, τσολιαδάκια, ψωμάκια και μουσακά, όλα made in China. Ετσι, όμως, αδικούμε τον εαυτό μας.
Αν
ο Ελληνας, έστω και με την παρέμβαση του κράτους (π.χ. με την επιβολή της παροχής
αποκλειστικά χειροποίητων, εγχώριας παραγωγής προϊόντων), δεν θέλει να γίνει
παραγωγός, ας γίνει σερβιτόρος. Αλλά αυτό το κάνει ήδη…
