Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι στα Jumbo δεν θα ξαναπάω ποτέ. Στο πνεύμα των εορτών όμως αποφάσισα να κάνω μια εξαίρεση.
Στο πνεύμα των εορτών λοιπόν και όλες αυτές οι πινακίδες, όπως και οι ανακοινώσεις (σε δύο γλώσσες μάλιστα) από τα μεγάφωνα, που μας παρακινούν να μην κλέβουμε. Εν δυνάμει κλέφτες όλοι, σκέφτηκα.
Κατά την έξοδο από το μαγαζί, όμως, τα λαγωνικά του Jumbo έπιασαν έναν τέτοιο εν δυνάμει κλέφτη. Και φρόντισαν να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά.
Ποιος ήταν ο κλέφτης; Μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά. Μόλις είχε πληρώσει 200 ευρώ και ο υπάλληλος, το λαγωνικό (με τη βοήθεια της κάμερας ασφαλείας), τους έπιασε επ' αυτοφόρω. Ο μικρός είχε, όπως υποστήριξε η μητέρα του, πάρει στο χεράκι του ένα παιχνίδι αξίας 2,50 ευρώ, το οποίο δεν πέρασε από το ταμείο.
Ε, αυτό ήταν. Το λαγωνικό τους σταματάει και αρχίζει να τους φωνάζει. Ακολουθεί έντονη αντιπαράθεση με τους "κλέφτες". Το λαγωνικό ξεχνάει τους καλούς του τρόπους -που μάλλον δεν έχει- και μιλάει άσχημα και στον ενικό στους ''κλέφτες''. Αποκαλεί την κυρία εριστική ενώ ο ίδιος είναι εκτός εαυτού.
Μετά από πεντάλεπτη λογομαχία, ο πατέρας, φανερά εκνευρισμένος πετάει το επίμαχο παιχνίδι κάτω. Τώρα πια θα το πληρώσει και αυτό.
Ολη αυτή η σκηνή έγινε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων έκπληκτων επισκεπτών. Η απόλυτη ατίμωση. Και όλα αυτά για 2,50 ευρώ.
Ας διδάξει κάποιος στον κύριο Jumbo μερικούς βασικούς κανόνες εξυπηρέτησης πελατών:
Πρώτα απ' όλα, δεν είμαστε όλοι κλέφτες.
Δεύτερον, η αντιπαράθεση ποτέ δεν πρέπει να γίνεται μπροστά σε τρίτους.
Τρίτον, ο ενικός (εσύ, σου είπα, μη μου λες εμένα κ.λπ.), ακόμη και όταν απευθύνεσαι στον πραγματικό κλέφτη, απαγορεύεται δια ροπάλου.
Τέταρτον, η αξιοπρέπεια είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ.
